bilmirdim.
-Meryem... - gözlerim dolmuş halda güclükle dillendim.
O, azca içeri keçib qarşımızda dayandı.
-Demeli, en yaxın refiqem - son sözü xüsusi vurğu ile deyib davam etdi. - menim sevdiyim insana gözünü dikib neçe aylardır meni aldadır.
Onun sözlerini eşidib heyretden gözlerim böyümüşdü. Yaxına gederek ona her şeyi başdan danışmaq, izah etmek isteyirdim ki, o meni saxlayıb:
-Bir addım da atsan, bir kelme de desen inan seni de özümü de öldürerem, Liliya! - dedikde gözleri qan çanağına dönmüşdü.
-Bundan sonra ne qarşıma çıxırsan, ne de menim adımı çekirsen! - söyleyib qapını da çırparaq getdikde bayaqdan gözümde dayanan yaşlar yavaş-yavaş axıb yanağıma doğru süzülürdü. Tarazlığımı saxlaya bilmeyib yere çökdüyüm zaman hele indi derk edirdim ki, aylardır çekdiyim bütün ezab-eziyyet heder imiş. Men öz doğmamı itirmişdim ve bir daha heç vaxt o geri qayıtmayacaqdı.
Aydın qollarımdan tutub meni ayağa qaldırmaq istedikde var gücümle qışqırıb onu geri çekdim:
-Çek elini!!!
Meryemin getmeyine icaze vere bilmezdim. Onu itire bilmezdim. Celd ayağa qalxıb qaçaraq şirketden çıxıb Meryemin yola doğru getdiyini gördükde qarşısını kesib ağlayaraq dillendim:
-Meryem, ne olar qulaq. Bilmirem ne eşitmisen amma inan her şey başqa cürdür.
-Sen nece alçaq insansan?! Hele utanmırsan qarşımı kesirsen!!!
Meryemin dilinden tökülen sözler meni yaralayıb qelbimi yandırsa da indi bütün sözleri eşitmeye razı idim.
-Çekil!!!
-Menim Celalı senden almaq fikrim olmayıb heç vaxt!!! Sen meni tanımırsan, Meryem?! - ağlamaqdan güclükle danışırdım. - Her şey senden qabaq olmuşdu ve Celalın da heç neden xeberi yox idi! Sonra da men size xoşbextlik arzulayıb her şeyi öz içimde bitirmişdim!!! Bu qeder!!! Başqa heç ne olmayıb! - men qışqıraraq danışıb izah etmeye çalışsam da Meryem artıq öz ağlında her şeyi qurmuş, meni beynindeki ssenariye uyğun mövqeye qoymuşdu. O daha heç ne demeden yanımdan keçib getdikde men sadece arxasınca baxıb gözyaşımı axıdırdım.

<< 1 ... 4 5 [6]