daxil oldum. Evvelce çaşqınlıq yaşasam da sonra Emir dediyi kimi üçüncü mertebeye qalxdım sağdakı pillekenlerle. Etrafa baxındım telaşla. Odur...Görmüşdüm..!
Ona teref qaçmağa başladım.
"Necedi veziyyeti?!". Meni görünce oturduğu stuldan qalxıb qollarımdan tutdu.
"Sakit ol. Ciddi bir şey olmadığını demişdim sene". Derin nefes alıb dilimi quruyan dodaqlarım üzerinde gezdirdim. Bu menim özümden asılı olan bir şey deyildi ki...Sevdiyim daha birini itirmeye dayana bilmezdim!
"Gel, eyleş". Yönlendirdiyi stulda oturduq birlikde. O qeder temkinli idi ki...Sanki içeride olan onun yoldaşı ile körpesi deyildi. Heyran qalırdım, doğrusu.
"Bu qeder sakit qalmaq üçün ne içirsense mene de adını de". Gülümseyib elini çiynime qoydu.
"Bunun üçün hekim olmalısan"
"Hem, sen niye buradasan?"
"Bele telaşlanacağını bildiyim üçün seni gözleyirdim. Bayaqkı veziyyetde Xedicenin yanına girseydin yene ağlamağa başlayacaqdı. Onsuzda gücle sakitleşdirmişem". Ah, çox axmağam!
"Hekim ne dedi?". Alnını qaşıdı gerginlikle.
"Ciddi bir şey yoxdu. Bu aylar bele sancılar normaldı. Ancaq gel onu Xediceye başa sal" - nefesini buraxdı bezginlikle. Sonra gülümsemeye başladı.
"Bayaq onu görseydin. Xestexananı inildetdi qışqırıqları ile". Hemin anları gözlerim qarşısında canlandırınca bedenim ürperdi.
"Hey, neye gülürsen?! Arvadın orda sancı çekir! " - eseble dillenib qoluna vurdum. Burda gülmeli ne var idi ki?! Bu defe qehqehe atmağa başladı. Yüksek stresden başını itirmişdi deyesen.
"Bayaq hekime atdığı şilleni görseydin, inan mene sen de gülerdin". Ne?! Dehşetle açdım gözlerimi.
"Sen...Sen ciddisen?!". Gülerek başını sallayınca men de qehqehe atmağa başladım. Allahım, hekime şille vurmaqda ne idi!
Bir müddet sonra qehqehemize son verince ayağa qalxdım.
"Gedib Xediceni görek". Başını sallayıb ayağa qalxdı. Ne yalan deyim bir an heyecanlanmışdım. Kanadadan geldikden sonra bele onu görmemişdim.
Beyaz xestexana qapısını döyüb yavaşca araladım. Bir ses gelmeyince tereddütle

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 ... 16 >>