Dünen bir nefer meşhur ressam qadının eserleri sergisinin tenteneli açılışı idi. O sergiye getmek bize de nesib olmuşdu. Hamı tanış adamlardı. Küçede dözülmez isti vardı. Bu, çıxış edenlerin heraretini daha da artırırdı. İştirak edenlerden meşhur ressam bir qadın ümumi ehvali-ruhiyyeden vecde gelerek, qızğın bir nitq söyleyerken birden sesini deyişdi:

– Dostlar, dünen gece bir yuxu görmüşem.

– Yeqin ki, qorxunc yuxu idi? – deye şair maraqlandı.

– Bunu sonra siz özünüz müeyyen edersiniz. Burada yuxu yozmağı bacaran varmı?

Ressam öz yuxusunu danışmağa başladı.

– … Küçe adamla dolu idi. Here öz yolu ile gedir, here öz işi ile meşğuldu. Men de gedirdim. Birden izdihamın içerisinden bir ses eşidildi: “Eyyyy!”. Hamı geri çevrildi. Biz de o deqiqe dayandıq…

– Bes siz niye durdunuz? – deye heykeltaraş soruşdu.

– Heç özüm bilmedim ki, niye dayandım. Dayandıq, vessalam. Hamı dayandı, men de. Bir de, ezizim, axı bu, yuxu idi. Burada ne iradebazlıqdır… Bir azdan sonra bir emr verildi ki, here tebaşirle öz dövresine daire çeksin. Bu yuxularda olduğu kimi, o deqiqe hamının elinde tebaşir göründü. Lakin izdihamın içerisinden kiminse sesi eşidildi: “Menim tebaşirim yoxdur!”. Bunun cavabında deyildi:

– Kimin tebaşiri yoxsa, daireni qoy qelemle çeksin!

Bezileri avtoqelem, bezileri ise karandaş çıxarıb, döşemenin üstüne daire çekmeye başladılar. Men de ciblerimi axtardım, portfelimi araşdırdım, ancaq ne tebaşir tapdım, ne qelem. Meni qorxu bürüdü. Titremeye başladım. Menden başqa bir neçesinin de qelemi yoxdu. Bu adamlar qorxa-qorxa seslendiler: “Bizim heç neyimiz yoxdur”. Cavabında bu sesi eşitdik: “Kimin qelemi yoxsa, daireni barmaqla çekmelidir!”.
Belelikle, men dabanım üstünde herlenerek, havada barmağımla daire çekdim…

– Daireni niye çekdin? – deye yanımda durmuş novellaçı maraqlandı.

– Meger bele hallarda “ne üçün?” soruşarlar? Yuxuda “ne üçün” ve “niye” olmur. Yuxu oldumu, her şey bitdi.

– Eledir, yuxuda da adam mentiq axtarar? – deye

[1] 2 3 4 >>