artist söhbete qarışdı.

Hamı mübahiseye qoşuldu. Yuxu mentiqli olurmu? Ve nehayet bu qerara geldiler ki, yuxuda mentiq axtarmaq lazım deyil.

Ressam qadın öz söhbetine davam etdi:

– … He, bele. Hamı daire çekenden sonra hemin adam komanda verdi. “İndi qoy here öz dairesinde dursun. Daireden kenara çıxmaq qadağandır”. Biz yerimizdece donub qaldıq. İtaetkarlıqla bu dairelerde durub bir addım ata bilmirdik.

– Siz ne üçün daireden çıxa bilmirdiniz? – deye şair sual verdi.

– Çıxa bilmirdik.

– Ne üçün?

– Olmazdı, vessalam! Әger qadağan olunubsa, nece çıxa bilerdik. Qa-da-ğandı! Başa düşmürsünüz?

– Xeyr, axı, ne üçün olmazdı?

– Axı, ezizim, bu, yuxu idi. Heç “ne üçün”ün yeridir? Bundan başqa… biz dairenin içerisinde dustaqdıq.

Novellaçı dedi:

– Yaxşı, axı, sizin ki, daireniz yoxdu!..

– Barmağımla havada çekmişdim… Doğrudur, göze görünmürdü, ancaq vardı… Belelikle, durub, hamımız ne ise gözleyirdik. Nehayet, dairede durmaq meni usandırdı. Ondan nece çıxmaq üçün baş sındırmağa başladım…

– Addımınızı atıb çıxaydınız da.

– Doğrudan da…

– Cenablar, insafınız olsun! Axı, men dedim ki, bu yuxu idi…

– He-ee?..

Daireden çıxmaq arzusu ile çırpınırdım. Bir anlığa öz-özüme fikirleşdim: “Göresen tesevvürümde tutduğum daireni silib, kenara çıxsam ne olar?” Barmaqlarımın arxa terefi ile xeyalımda tutduğum daireni silmek üçün elimi uzatmışdım ki, birden haman adam seslendi: “Heç kes öz dairesini silmemelidir!” Men elece yerimde donub qaldım… İndi bizim işimiz nece olacaq, fikirleşdim ki…

– Siz gerek evvelceden daireni çekmeyeydiniz… – deye artistin sesi eşidildi.

Ressam qadın dedi:

– Doğrudur, gerek çekmeyeydik. Ancaq olacağa çare yoxdur. Daireni çekdim ve içinde dustaq oldum. Dövremdeki adamlara baxdım. Onların da işi çetindi. Menden sağ terefdeki dairede bir şikest dayanmışdı. “İyirmi ildir ki, ayaqlarım tutulub, – dedi, – ve bütün bu müddetde hereketsiz düşüb qalmışam. Ancaq indi buradan çıxmaq arzusu içimi yaxıb-yandırır”.

<< 1 [2] 3 4 >>