Qaranlıqda onun gözleri köz kimi qızarırdı. Pişik sanki heç bir şey olmayıbmış kimi gezişirdi. Yuxarı çıxır, aşağı düşürdü. Heç kes de ona toxunmurdu. Men pişiye baxıb öz-özüme dedim: “Bax, heyat buna deyerem!.. Kefi istediyi kimi gezir…” Meni hesed bürüdü. Eh, men de pişik ola bilseydim… O, ne qeder xoşbextdir!..

Başqaları da dillendi: “Biz de pişik olsaydıq…” Pişik ise sanki bize acıq verirmiş kimi boş, qaranlıq küçelerde gezirdi.

Bu zaman yuxudan ayıldım. Meni soyuq ter basmışdı… He, sizin aranızda ele bir adam tapılar ki, bu yuxumu yozsun?

Orada olanlar içerisinde bele bir adam tapılmadı.

Bir yazıçı dedi:

– Adamlar eger insan kimi yaşamağı öyrenmeseler, hetta pişiklere de hesed aparacaqlar.

Sonra elave etdi:

– Men bu barede yazacağam.

– Ne üçün?

– Belke sizin yuxunun iştirakçılarından biri öz dairesinden sıçrayıb çıxa. Biri çıxan kimi o biriler de onun dalınca çıxacaqlar.

<< 1 2 3 [4]