olunurdu. Başımı iki yana sallayıb diqqetimi resimdeki bir cüt gözalıcı gözlere çevirdim. Sol terefimde atış ritmi pozulmuşdu.

"Çox gözeldi". Bu heyranlıq dolu ses mene aid idi?!

"Bu dağınıqlığa gözel deyirsense...". Qollarını qoynunda birleşdirib divara söykendi.

"Onu demirem" - çenemle resmi işare etdim - "Gözalıcıdı".

Cavab gelmeyince gözlerimi Ayaza çevirdim. Gülümseyirdi. Ancaq bu başqa gülümsemeydi. Kederin dodağına eks olunmuş kölgesi kimi...

"Eledi". Ah, dediyi yegane söz bu oldu. Resme baxarken derinleşmiş baxışlarından ona ne qeder deyer verdiyi hiss olunurdu. İndi boğazımdakı yanma da nedi bele?

"Bele inceliyine qeder çekmisense, demek deyer verdiyin biridi". Diqqetle üzünü inceleyirdim. Başını yuxarı-aşağı salladı.

"Özüde çox. Bir baxışıyla insanın canını alardı". Bir deqiqe, bu cümle çaşdırmışdı meni.

"Alardı?". Keçmişde niye danışdı ki? Ayrıldığı sevgilisidi? Eger eledise helede unuda bileyib.

"O yaşamır, Qırmızı. O ölüb" - sona doğru sesi çıxmayacaq qeder qısıldı. Ah, bu da ne idi? Üzünde acı çeken ifade var idi. Onu heç bele görmemişdim.

"Men..." - udqundum - "Men, ne deyeceyimi bilmirem". Gülümsedi.

"Deyilecek ne var ki" - iç çekib yeniden resmi izlemeye daldı. O gözlerdeki kederi ilk defe idi görürdüm. Ele baxırdı ki resme.Nece deyim...Hesretle...

"Onu çox sevirdin". Sanki bu sözü ona deyilde qebul etmek üçün öz-özüme tekrarlayırdım. Ele qeribe seslenirdi ki. Bedenime doladığım elimin birini sıxılan üreyimin üstüne qoydum. Nefesimi alırdılar sanki.
"Kim anasını sevmez ki".

Dörd söz qulağımda cingildemeye başladı. Ana?! Bu gözler onun anasınamı aid idi?! Bir saniye evvel sıxılan qelbime xencer batırdılar sanki. Gözlerimi Ayazdan ayırıb qarşımdakı resme çevirdim. Şanslı qadın deye içimden keçirmeden ede bilmedim. Kim bilir nece gözel imiş...Yeniden üzümü Ayaza çevirdim. Başını divara söykemiş elece bir nöqteye baxırdı. Üzündeki o ifade...Acı çekirdi...! Ana sevgisinin ne olduğunu bilmesem de

<< 1 ... 10 11 [12] 13 14 ... 18 >>