itirmeyin ne olduğunu bilrdim.

"Men sevmirem" - qeyri-ixtiyari ağzımdan qaçan söze qarşı çaşqınlıqla gözlerini mene çevirdi. Bir neçe saniye elece baxdı sonra arxasını döndü.

"Çıxaq buradan. Üşüyeceksen" - qapını açıb otaqdan çıxınca, men de üstümdeki çaşqınlığı atıb arxasınca ireliledim. Niye sevmirsen deye soruşmamışdı bele. Vecine olsaydım soruşardı! Her neyse...!

"Ayaz, men artıq getmek isteyirem. Bu oyun çox uzandı" - arxasınca irelileyerken bir terefden de dilimi işe salmışdım. Gözellikle hell etmek isteyirdim bu işi. Ne bilim...Anasını öyrendikden sonra qeribe olmuşdum. Onu acılamaq, ona qışqırmaq içimden gelmirdi...

Qonaq otağına keçdik birlikde.

"Ayaz, seninleyem"

"Yene başlama. Danışmayanacan bu evden çıxmaq yoxdu".

"Off!" - ayağımı yere vurdum hirsle. Heç düzelmeyecekdi! Günah mendedi niye adam kimi danışmağa çalışıramsa!

"Offlama orada. Bizi ac qoyduğun üçün döner alıb geldim". Salafandan çıxardığı dönerin birini mene uzatdı.

"Yemeyecem men"

"Acından ölmek isteyirsen?" - qaşları havalandı. Axmaq!

"He!" -deyince çiyinlerini çekib divanda eyleşdi.

"Onda öl".

Beynime ağır zerbe kimi endi son sözler. Olduğum yere mismarlandım sanki. Ele vecsizce demişdi ki...Bu hiss...Sanki üreyimin tam ortasına kağız kesiyi atdılar. İnce, ancaq sızıldayaraq göyneden. Bütün sözler boğazımda düyünlenib qaldı. Titreyen ayaqlarımı döşemeden ayıraraq yavaşca geriye çevrildim. Birce sözle nece bedenimdeki bütün güc sovrulub getmişdi? Pillekenle ağır-ağır yuxarıya qalxıb qarşıma çıxan ilk qapıdan içeri daxil oldum. O anlıq keylikle anlamasam da bedenimi yatağa atdıqdan sonda buranın
hemin otaq olduğunu anladım. O gecenin xatirelerini her zerresinde daşıyan otaq...Ancaq gec idi buradan çıxmaq üçün. Üzümü basdırdığım yastıqdan Ayazın burnuma dolan qoxusu qıfılladı meni bu yatağa. Elece uzandım üzüstü hereket etmeden. Didilmiş qelbime daha ne qeder acı vere bilerdi ki, bu otaq. Esas ezabı veren bu otağın sahibiydi. Duyğudan

<< 1 ... 11 12 [13] 14 15 ... 18 >>