kasıb adam...!

Yanağımı yastığa basdırınca sessizce axıtdığım göz yaşımın nemlendiriyi hisse ürpetdi bedenimi. Allahım, heç dinclik tapmayacaqdımı bu ruhum?

Gözlerimi zorluqla araladım. Ne zaman yuxuya getmişdim bele? Ağır hereketle küreyim üste çevrildim. Gözlerimi açıq tutmaqda çetinlik çekirdim. Sanki qurumuş göz yaşlarımın ağırlığı çökmüşdü göz qapaqlarım üzerine. Onsuzda qaranlıq çökdüyünden otaqda bir şey görünmürdü. Yanımda nefes hiss edince bir anlıq ürkerek geriye çekildim.

"Qorxma". Oh...Bu ses ona aid idi. Başımı yeniden yastığa basdırıb qorxudan döyünen üreyimin ritmini tutmağa daldım. Burada ne işi vardı? Ah, yanlış sual. Menim bu yataqda onunla ne işim var?! Qalxmaq isteyince onun sözleri fikrimden daşındırdı meni.

"Bağışla" - çaşqınlıqla üzümü ona çevirdim. Heyetdeki lampanın yaydığı zeif işığın otağa süzülen şüası altında üzünü seçe bilirdim. Bir elini boynunun altına qoymuşdu. Elece tavanı izleyirdi.

"Bayaq ele demek istemedim" - yeniden doldu otağa qalın, ancaq hezin dolu sesi. Tavana dikdim gözlerimi.

"Bir sözü deyerken qarşımdakının duyğularını düşünmürem. Hemin an onun ne hiss etdiyi mene maraqlı deyil. Düşünmeden öz sözümü deyirem. O incinse de, yaralansa da".

Bu sözleri beynimi qurudurdu. Niye axı? Bir insan bu qeder duyğusuz ola bilermi? Bu qeder qeddar, bu qeder eqoist...Onda beledirse niye menden üzr istedi?

"Ne düşündüyünü bilirem" - yeniden üzümü ona çevirdim. Hele de tavanı izleyirdi boş-boş.

"Ne qeder duyğusuz, qeddar biri olduğumu düşünürsen. Bunu inkar ede bilmerem ki, Qırmızı" - üzünü mene çevirince göz-göze geldik - "Çünki eleyem" - yeniden tavana çevirdi baxışlarını. Elece qaldım söylediklerinin tesiri ile. Bunu özüde bilirdi, demek. Bes bunu düzeltmek üçün niye bir hemle göstermirdi? Onun haqqında bele düşünmeye o meni vadar etmişdi. Birce qram sevgi gösterseydi...

"Men heç sevgi görmedim ki" - yeniden beynimden keçenleri oxumuşcasına dillendi. Bu defe gözleri qapalı idi. Sinesi yavaşca

<< 1 ... 12 13 [14] 15 16 ... 18 >>