Ey Allahım. Sene bu mektubu yazmaqda meqsedim, senden imdad dilemekdir. Yadımdadır, atam demişdi ki, sen bizi, bizden de yaxşı tanıyırsan. Amma qoy yene de, men bu mektubda özümü sene teqdim edim. Adım Benyamindir. Yeddi yaşım var. Suriyanın Reqqa vilayetinde yaşayıram. Ne bilim vallah... Eger buna yaşamaq deyilirse. Allahım, biz eslinde geniş aile idik. Evimizde adam çox idi. Suriyaya pis adamlar gelenden sonra, biz azaldıq. Onlar menim atamı, anamı, üç bacımı, dörd qardaşımı öldürdüler. İndi evimiz de yoxdur. Sene bu mektubu xestexanadan yazıram. İndi heç kimim yoxdur. Senden ve böyük qardaşım Hemzeden başqa. Evimize gelen sonuncu silahlı “qonaqlar” atamla anamı öldürdüler. Onda men evimizde deyildim. Dayımgile, dayım oğlu Tahirle derslerimizi hazırlamağa getmişdim. Menim dayım müellimdir. Onda bir kitab var idi. Menim de kitabım olmadığından, mecbur idim ki, ders öyrenmeye onlara gedim, dersimi dayımoğlu ile bir yerde hazırlayım. He... Lap yadımdan çıxmışdı. Xeberin var, Allah? İki gün bundan qabaq bizim mektebi de partlatdılar. Xeyli uşaq öldü. Onların içinde dostlarım da var idi. Kaş ölmeyeydiler. Amma onlar üçün çox da darıxmıram. Çünki onların hamısı elaçı şagirdler idi. İnanıram ki, sen elaçıları cennete salacaqsan. Orda onlar çoxlu çörek yeyecekler...Allahım, o gün ki, pis adamlar menim atamla-anamı öldürdüler, o gün evde atam ve anamdan başqa, böyük qardaşım Hemze de evde idi. Qonşu uşaqların dediklerine göre, pis adamlar bizim qapını tepikleyende atam, qardaşımı evde gizli bir yerde gizledib. Şeytanlar qapını sındırıb içeri girende, artıq qardaşım gizlenmişdi. Onlar atamla anamı ezabla öldürenden sonra, evden bir az pul ve qızıl götürdükden sonra çıxıb gedibler. Lakin onlar çöle çıxandan sonra gülle sesleri gelib. Sonra evimiz partlayıb. İndi men qalan xestexananın hansısa otağında qardaşım Hemze de yatır. Men bütün bu baş veren hadiselerden çox tesirlendim. Ani olaraq gözlerim qaraldı, sanki bütün dünya menim başıma fırlanırdı. Yere yıxıldım. Sonra

[1] 2 3 >>