18,19,20,21,22,23,24,25,26,27,28

hekaye facebook...
"Men hissleri tanımıram, Qırmızı. De mene bu nedi? Eger bu sevgidirse..." - alnını alnıma dayadı - "Seni sevirem"

Zaman durmuşdu...Üreyimle beynimin toqquşduğu yerde idim...Sanki bunu çoxdandı gözleyen qelbim men buradayam deye çırpınırdı. Beynim...O ise qulağıma deyen son sözlerin yaxasından yapışmış, geri-geri iteleyirdi. İstemirdi onu...Qebul etmirdi...!

"Qırmızı, bir söz de"

Ayazın üzüme deyen nefesi ayırdı meni bu qarmaqarışıq dava dalaşdan. Başımı yana çevirdim üzümü yalayan nefesinden xilas olmaq istercesine. Elimin altındakı üreyinin ritmi yavaşımaq bilmirdi. Sanki menimki ile inadlaşırdı kim daha süretle döyüner deye.

Çenemden tutub üzümü özüne çevirdi - "Susma".

Baxışlarındakı çaresizliyin altında ezilirdim. Ağır idi bu yaşanılanlar. Rolları deyişmişdik sanki. O çaresiz, zeif...Men qeddar, duyğusuz...

Bir an bele dayanmadan keçen saniyeler boğurdu meni öz sessizliyinin içinde. Elimi çekmek isteyince daha da basdırdı sol terefinin üstüne.

"Burax...". Etiraz edercesine ses çıxarıb başını iki yana salladı. Sanki sinesine inadla basdırdığı elim ikimizin qelbi arasında körpü rolu oynayırdı. Elimin altındakı israrlı atışlar bedenimde qasırğa yaradırdı özümden asılı olmadan. Gözleri bir an bele yalnız buraxmırdı göz bebeklerimi.

Bele olmaz...Ola bilmez...! Ona olan hissizleşdirici duyğularım ite bilmez! Ona olan qezebime sığınmışdım men. O yox olsa...Gücsüz düşerdim! Ona direne bilmezdim!

"Besdi" - elimi geriye çekib divarla arasından çıxdım.

"Bax, anladım çetin uşaqlıq keçirmisen. Dayanılması çetin şeyler yaşamısan. Ancaq en azından ananın seni sevdiyini, seni istemeyerek buraxmadığını bilirsen". Dayanıb üzünü inceledim. Baxışları 'davam et' deyirdi.

"Men...Men o sevginin ne olduğunu bele bilmemişem" - sesim titreyince susdum. Gözlerimi qapayıb derinden nefes aldım. Mene doğru addım atdığını hiss edince geriye çekildim.

"Meni sözlerinle ezdin, alçaltdın. O

[1] 2 3 ... 181 >>