sene yaxın olduğunu bilirdin!" - hirsle geriye getdi.
"Men seni bütün tehlükeden qorumağa çalışıram, sen meni yox sayıb gedirsen tehlükenin qucağına!" - deli kimi dönmeye başladı otaqda. Sonra eline keçen ilk şeyi çırpdı yere. Diksinerek geriledim.
"Kimdi o, he?! Haranın cındırıdı?! Bizi öldürmeye çalışır, sonra menim olana toxunur qorxmadan! Haradan alır bu cesareti?! Nece yol verirem men bunlara?!" - qışqıraraq otaqda eline ne keçdise dağıdıb tökmeye başladı. Men ise qorxuyla olduğum yerdece qalmışdım. Titreyirdim...
"Ayaz, aç bu qapını!" - deye qapıya ardarda vuraraq Erşad seslendi qapının ardından. Qapının qalxıb-enen desteyi her an qırıla bilerdi.
"Ayaz, aç!"
"Sene qarışma dedim! Cehennem ol!" - deye kükredi ona da. Tanıya bilmirdim bu adamı....
Arxası mene dönük veziyyetde ellerini beline dayamışdı.
"Get" - dedi nefes-nefese - "Erşad evine aparsın seni". Ne, yeni...Bu da ne demek idi?!
Mene döndü - "Eşitmirsen, get! Yoxsa özüme hakim ola bilmeyecem!"
İnadına ona doğru addımlayıb qarşısında dayandım.
"Getmirem" - dedim qetiyyetle. Üzündeki gic gülümseme ile arxasını döndü mene. İçi-içine sığmazken men onu nece bele buraxıb gede bilerdim? Hele buna men sebeb olmuşamsa.
Tereddütle elimi qaldırıb çiynine toxununca - "Get!" - deye qışqıraraq arxasını dönüb elini qaldırdı. O an içimde bir şeyler sınıb töküldü sanki. Ağzımdakı acı tamı yox etmek üçün udqundum. Havadakı eli sızıldatmışdı her yanımı. Vuracaqdı mene! Vuracaqdı!
Yanağımdan süzülen yaşı silmek üçün bir cehd etmedim. Havadakı elini endireceyi an tutdum bileyinden. Çaşqınlıqla baxırdı. Biraz da peşmanlıq vardı sanki. Qezebinin böyüklüyü ile hiss etdiklerini anlamaqda çetinlik çekirdim.
Havadakı elini sol terefime - deli kimi atan üreyimin üstüne basdırdım hiss etdiklerimi anlaması üçün. Bir müddet elece sessiz qaldıq. Onun yavaş-yavaş nizama giren nefesinin eksine menim teneffüzüm tezleşirdi. Bir şey demeli idim. Vaxtı idi...
"O işe düzelende orada işlediyini bilmirdim. Senin ilk

<< 1 ... 105 106 [107] 108 109 ... 181 >>