dolu sesi sızıldatmışdı sümüklerimi. Qadın...
"Men senin üçün adi, yoldan keçen qadın deyilem"
"Deyildin!". Yox! Yox! Buna inanmayacaqdım!
Başımı iki yana salladım - "Meni incitmek üçün bele deyirsen"
Qaşları havalandı - "Menden sonra indi de özünü aldatmağa başlamısan?"
"Men seni aldatmamışam heç vaxt! Ancaq özümü aldatmışam"
"Bezekli cümlelerini özüne saxla!" - deyib yanımdan keçdi. Bu da ne demek indi?! Hirsle arxama dönüb yeniden qarşısına keçdim.
"Mene inanmalısan!" - qolumdan tutub özüne çekdi meni.
"Niye, he niye?! Sene niye inanmalıyam?!" - meni silkeleyib üzüme doğru qışqırsa da sıxdım özümü. Bu deqiqe, özümü itirmeyin vaxtı deyildi!
"Çünki" - gözlerinin içine baxdım - "Çünki, ilk ve son yalanımı bayaq şirketden çıxanda dedim sene. İki ay sonra Senan qarşıma çıxdı deye bilmedim. Heçne olmadığını dedim. Çünki, heyatımızdan çıxmağını isteyirdim! Unutmaq isteyirdim onu! Yeni, seni yox özümü aldatmışdım! Özüme yalan demişdim!" - qolumu serbest buraxınca geriye getdim.
"Evde olanda mesaj yazdı mene. Eger onunla görüşsem Nerminden uzaq gezeceyini dedi. Men de getdim. Son defe her şeyi danışıb heyatımızdan çıxmağı üçün getdim. Ancaq" - dayanınca qezeble parlayan gözleri davam et deye çığırırdı.
"Sonra ele bir danışdı ki, inandım ona"
"Get!" - dedi qapını göstererek.
"A-Ayaz" - ona doğru addım atınca qolumdan tutub qapıya doğru dartdı meni. Qapını açdığı an Erşadla üz-üze geldik.
"Evine apar" - dedi Erşada ve iti addımlarla pillekenleri endi. Qapının çırpılma sesi ile bir damla yaş süzüldü yanağımdan. İnanmamışdı! Zibile qalasan! Bu defe her şeyi men mehv etmişdim!
Dodaqlarımı bir-birine sıxdım ani gelen hıcqırığı basdırmaq üçün. Ne olacaqdı indi?! Nece olacaqdıq biz?!
"Gel, gedek" - deye Erşad qolumu sıxdı güc vermek istercesine. İstercesine...Çünki, Ayazdan başqa kimse güc vere bilmez ki, mene.
* * *
Eve gelen kimi özümü yatağa atmışdım. Erşadı çetinlikle tek qalmaq istediyime yola getire bilmişdim axır ki. Senan yaşayırdı.

<< 1 ... 107 108 [109] 110 111 ... 181 >>