derib qehveyi saçlarını geriye daradı.

"Onda anladım, Suay. Ele bir şeyin olub olmadığı soruşdum. Heç bir cavab vermedi. Onu çox yaxşı tanıyıram. Ayazda yalan yoxdu. O ya etiraz eder, ya da tesdiqleyer çekinmeden. Eger susursa, demeli vereceyi cavabı özüne yaraşdırmır". Sanki vereqden oxuyurmuş kimi nefes almadan danışdı. Yox belke de ezberlemişdi. Ne bilmek olar...!

"Artıq heç bir menası yoxdu"

"Sadece bil istedim. Vaxtını aldığım üçün üzr isteyirem" - başını aşağı salıb yanımdan ayrıldı.

Arxasından baxdım bir müddet. İndi Ayaz bir künce çekilmiş, dostu ortalıqda gezişirdi inandığım her şeyi alt-üst etmek üçün.

"Zibil!" - ayağımı hirsle yere vurdum. İndi ne demek idi bütün bunlar? Ayaz öz yaxın dostuna bele heçne dememişdise Senan nece öyrenmişdi?! Kimden öyrenmişdi?! Boşunamı o qeder söz demişdim ona? İnanmamışdım...Off, Ayaz, off!

Niye buraya geldiyimi bilmirem. Sadece ayaqlarımın emrine tabe olmuşdu bedenim. Beynimi bu defe kenarda saxlamışdım. Qelbimi dinlemişdim ve sonda...Burada idim. Denizinden gelen soyuq hava kütlesi bedenimi mayışdırarken gülümsedim. Sebebsizce...Qayğısızca...

Ortalıqda o teref bu terefe qaçan Kamil dayı sanki bundan narazı deyilmişcesine hemişeki şen halına bürünmüşdü. Heqiqeten, bu qeder heyat sevgisi besleye bilermi insan öz kiçik qelbinde? Heç deyişmemişdi aradan keçen yeddi ay müddetinde. Hemişeki den düşmüş uzun bığları üzündeki nurani ifadenin yox olmasına imkan vermemişdi.

Asta addımlarla ona doğru addımlamağa başladım. Üzümdeki gülümsemeni heç cüre sile bilmirdim. Bu adam içimde qeribe sevinc hissi oyadırdı. Meni görmesi ile üzüne geniş gülümseme yerleşdirdi.

"Xoş gelmisen, gelin qızım!". Gelin qızım...Ürperen bedenime inad daha da sarıldım üzerimdeki paltoya.

Meni qolları arasına alan zaman celd men de qollarımı doladım ona.

"Xoş gördük" - deye fısıldadım ona doğru. Her nefes verişimizde buğ çıxırdı burun deliklerimizden.

Geriye çekilib qollarımdan tutdu.

"Gel eyleş, gözel

<< 1 ... 10 11 [12] 13 14 ... 181 >>