deyişmişdi...Uzaqdan baxılanda nece de inanılması çetin, hetta imkansız kimi gelir insana. Öz heyatım, özüme yad gelir, bu deqiqe. Meselen, üç ay evvel Ayazı incitmek üçün qayıdarken, indi onu incitdim deye özüm ondan on qat çox incinirdim. Belke de verdiyim qerarların böyüklüyü altında ezilirdim. Ya da yaşadıqlarım mene özümü unutdurmuşdu. Heyatıma yalanı salmışdım özüm bile isteyerek. Yalan demek menim neyime ki. Yalanı qorxaqlıq sanmışdım özümü tanıdığım andan beri. Qorxan insanlar yalan deyerler her zaman. Demek ki, yalandan önce heyatıma qorxunu salmışdım men. Bax, onu bile isteye etmemişdim.
Harada idi sehvim? Senanı ilk gördüyüm an Ayaza nifret edirdim. Ayazı bağışladığım an qorxurdum. Ah, tapmışdım! Menim düşmanım qorxu idi. Sebebsiz qorxu...
Nefes-nefese qalınca qarşıma çıxan ilk skamyaya atdım özümü. Beynimi heyata döndürecem deyerken üreyimden olacaqdım. Neçe dövr vurduğumu bele saymamışdım. İyirmi? Otuz?
Nefesimi derib ayağa qalxdım. Çox oturunca bedenimde quruyan terim titredirdi bedenimi. Qısa, lakin iti addımlar ataraq yaxınlıqdakı markete geldim. Qazsız su ve südlü çörek alıb yeniden parka qayıtdım.
Bu defe biraz daha boşalmışdı park. Saatın neçe olduğu ise maraqlı deyildi. Bele nece de rahatdı. Telefon yox, meslehet veren biri yox. Özüm düşünüb özüm qerar verirem. Öz suallarıma özüm cavab tapıram. Düzü, cavablarımın yanlış olması ehtimalı böyükdü, ancaq her neyse...
Qarşıdakı kiçik, şirin oğlan uşağının baxışları çekdi diqqetimi. Elimdeki çöreye baxırdı.
"Gel" - dedim bacardığım qeder şirin sesle. Evvelce yerinden terpenmese de sonra mene yaxınlaşdı. Sarı saçları var idi.
Çöreyi yarıya bölüb yarısı ona uzatdım. İri, qehveyi gözleri ile bir mene bir elimdeki çöreye baxırdı.
"Ele baxma. Al, ye" - deyib gülümsedim. Bir an onunda üzüne geniş gülümseme yayıldı ve kiçik elini uzadıb elimdeki çöreyi götürdü.
"Adın nedi?"- deye soruşub çörekden biraz qoparıb ağzıma götürdüm.
"Vüsal" - dedi uşaq danışığı ile. O da menim kimi çörekden bir

<< 1 ... 109 110 [111] 112 113 ... 181 >>