parça qoparıb ağzına götürdü. İlahi, nece bir varlıqdı bu uşaqlar. Temiz, saf, günahsız...
* * *
Biraz daha parkda dolaşdıqdan sonra hava alatoranlaşdığı üçün evin yolunu tutdum. Binanın heyetine atdığım ele ilk addımda gördüyüm adamla ayaq saxladım. Erşad boz avtomobilin yanında oyan buyana gedirdi. Gergin görünürdü.
Celd ona doğru qaçdım. Yene ne baş vermişdi axı?!
Qarşısında dayanınca bir an çaşıb qaldı.
"Suay?" - başdan ayağa süzdü meni - "Yaxşısan?" - qollarımdan tutdu.
"He, nese olub? Niye buradasan?". Heyecan dolu baxışları sertleşdi.
"Saatlardı seni axtarırıq. Haradasan neçe saatdı?! Ayaz gelib evine, açmamısan. Zeng edirik cavab vermirsen!". Elimi alnıma vurdum. Allahım, bir günüm de sakit keçsin, ne olar! Sadece qaçmağa getmişdim, yene alem bir-birine deyib.
"Ayaz haradadı indi?". Saçını hirsle geriye darayıb nese söyüş mırıldandı.
"Haradadı?!" - ikindi defe tekrarladım.
"Başına bir şey geldiyini sanıb Senanın yanına getdi. Elbir olduğu başqa biri varmı deye!". Ahh!!! Birce bu yox!
"Zeng ele, tez ol" - deyince celd telefonu cibinden çıxarıb Ayazın nömresini yığdı.
Qarşıdan gelen Ayazın gur sesi qanımı dondurmuşdu.
"Suayı tapdım". Ayazın dediyini eşitmedim.
"Gelirik" - dedi Erşad ve telefonu bağladı.
"Bu defe Ayazı kimse tuta bilmeyecek" - dedi gerginlikle. Es pisi ise bunu menim de bildiyim idi.
* * *
Ayazın evinin qarşısında dayanında kemeri açıb Erşada döndüm.
"Erşad, sen gelme". Artıq kiminse yanında azarlanmaq istemirdim. Çaşqınlıqla mene baxdı.
"Qorunmağa ehtiyacın olacaq". Gülümsedim.
"Ayaz mene bir şey etmez"
Qaşları havalandı - "Eminsen? O, bu deqiqe senin tanıdığın Ayaz deyil". Gözlerimi anlayışla yumub açdım
"Eminem". Başını salladı.
"Nece isteyirsen"
Erşadla sağollaşıb avtomobilden endim. Ayazın qezebi buradan bele titrede bilirdi meni. Özümü ele alıb giriş qapısına doğru yaxınlaşdım. Ele elimi qaldırıb zeng düymesine basacaqdım ki, qapı açıldı ve Zöhre ile üz-üze geldik.
"Suay, helede geri qayıda

<< 1 ... 110 111 [112] 113 114 ... 181 >>