izleyirdim onu.
Ovcunu açdı. Gördüyüm şeyle çaşqınlıqla Ayaza dikdim baxışlarımı. Axı, bu...
"Birde ağlamaq yoxdu" - deyib alnımdan öpdü. Elimi tutdu ve yavaşca üzüyü sürüşdürdü barmağıma. Men ise helede anlaya bilmirdim olanları.
"Bu barmağından çıxsa özünü ölmüş bil"
Sevirdim...Meni öldüren insanı sevirdim. Qürursuzluqsa qürursuzluq...Axmaqlıqsa axmaqlıq...Yataqda başımı Ayazın sinesine dayamış, elece uzanmışdım. Ayazın kobud barmaqları saçlarım arasında gezinirdi. Sonda tapmışdı ruhum axtardığı dincliyi. Bu idi tek isteyim heyatdan. Sadece, Ayaz. Başqa da heçne...
Barmağımdakı üzükden ayıra bilmirdim baxışlarımı. Bütün möhteşemliyi ile tam merkezde parıldayan qaş ve etrafında onun möhteşemliyine şahidlik eden kiçik qaşlar.
"Ya gözünü o üzükden ayırarsan, ya da bütün qaşlarını tek-tek qopararam" - Ayazın sert sesi afallatmışdı meni. Başımı qaldırdım.
"O da ne demekdi?" - dedim çaşqınlıqla.
"Menim varlığımı unutdun" - deyince gic gülümseme geldi mene.
"Sen...Qısqandın?" - sesim teeccüb dolu çıxmışdı. Qaşlarını çatdı.
"Bir o çatmırdı" - dedi vecsizlikle.
"Yox, yox! Sen qısqandın...!" - bic-bic gülümsedim.
"Boş-boş danışma, Qımızı! Üzüyü qısqanmağım çatmırdı bir!" - sesi sert idi. Ne vecime. Çiyinlerimi çekdim.
"Onda niye ele dedin? Xoşuna gelmeyen bir şey olan kimi tehdid edirsen meni"
Eyhamla qaşları havalandı - "Nedi, narazısan?" - dedi maraqla. Kefi yerine gelmişdi bir adamın.
"Üzüyü taxdığın heç yarım saat olmayıb, artıq iki defe tehdid olunmuşam" - qaşlarımı çatdım - "Evlenende de yeqin ki, 'he demesen özünü ölmüş bil' deyersen"
"Ona ehtiyac var yeni?" - deye soruşdu yalançı teeccüble.
"Ne bilmek olar" - dedim eyhamla.
Düşünürmüş kimi mırıltılı ses çıxardı.
"Hm...Bunu bildiyim yaxşı oldu. O vaxta bir şey düşünerem"
Dehşetle ona baxdım - "Sen ciddisen?!"
Uzanıb dodaqlarıma qısa öpüş qondurdu - "Elbette, gözelim"
Üzümde hiss etdiyim yanma ile yeniden başımı sinesine dayadım. İndi niye etmişdi ki, bunu?!
Sinesi

<< 1 ... 112 113 [114] 115 116 ... 181 >>