Dizlerimi özüme çekib qehvemden qurtumlamağa başladım.
Ocağın içinde yanan taxtalardan çıxan çıtırtılı ses aheng olurdu beynimde çıtırdayan seslerle.
Sevirdim bu adamı. İnanırdım ona. Yanındayam. Yanımdadı. Daha ne isteyer ki, insan?
Ancaq nese çatlaqlar var sanki aramızda. Çox şeyleri bölüşmür menle. Kenarda saxlayır meni. Uzaq tutur. Menim ona inandığım qeder inanmır sanki mene. Off! Bilmirem...Belke de haqsızlıq edirem ona. Meqsedi sadece qorumaqdı belke de. Ancaq bele olsun istemirem. Menimle danışmağını isteyirem. Men ondan soruşmadan o özü mene danışsın her şeyi. Mene arxalansın menimde ona arxalandığım kimi. Bizimle elaqeli olan şeylere yad qalmaq istemirem. Belke de evlenmeye tez qerar verdik. Eger onun heyatına gireceksem artıqlıq etmek istemirem. Of! Of! Of! O qeder çetin adamdı ki!
Arxadan gelen addım sesleri getdikce yaxınlaşırdı. Terpenmedim.
Çiynime atdığı adyalla ona döndüm - "Üşüyessen" - dedi. Bir söz demeden yeniden qarşıma döndüm. Meni düşünürdü. Bunu heç vaxt inkar ede bilmezdim. Yanımda eyleşdi.
Sessiz keçen bir neçe deqiqenin ardından ilk dile gelen o oldu.
"Senana ne edeceyime qerar vermemişem. Menden olsa onu öldürerem" - qorxuyla ona döndüm. Dodağını qıvırdı yana doğru.
"Qorxma, o alçağa göre qatil olmayacam". Oh... Rahatlıqla buraxdım nefesimi.
"Hele çox çekecek o menden. Polis en axırıncı işdi"
"İndi haradadı?"
"Layiq olduğu yerde". Ona döndüm. İstediyim cavab bu deyildi.
Ne demek istediyimi anlamış olacaq ki, - "Bir yer var. Zirzemi. Oradadı". Hemin yer gözlerim önünde canlandı bir anlıq. Soyuq, qaranlıq...Bedenimden soyuq titreme keçdi o an.
"Qorxunc adam olduğumu düşünürsen". Bu da ne demek idi?
"Ne? Ne elaqe?". Çaş-baş qalmışdım.
"Birini zirzemide bağlı saxlayan insan başqa nece biri ola biler ki"
"O buna layiqdi" - dediyim an afalladı.
"Ne, yeni sen...". Qaşları havalanmışdı. Üzünde gülüb-gülmemek arası ifade var idi. Dizlerimi aşağı endirib ona döndüm.
Qetiyyetle gözlerine baxaraq - "Onun bize

<< 1 ... 115 116 [117] 118 119 ... 181 >>