etmeyine.
"Yaxşı deyilsen. Seni getirmemeli idim" - dedi Ayaz quru sesle. Gözlerimi yoldan ayırıb ona döndüm.
"Yaxşıyam, narahat olma". Elimi qaldırıb dodaqlarına götürdü.
Uzun - uzun öpdükden sonra - "Unudacıq her şeyi. Unutduracam sene" - dedi yumşaq sesle. Gülümsedim. Menim adamım mene teselli verirdi.
* * *
Birlikte şık bir restorana gelmişdik. Sifarişlerimizi vermiş, dörd gözle nefis yemekleri dadmağı gözleyirdik sebirsizlikle. Özümü dinc hiss edirdim. Beynimi meşğul edecek ne ise yox idi artıq. Sanki her şey yavaş-yavaş yolunda girirdi.
Sifarişlerimiz gelince birlikde yemeye başladıq.
"Mehkeme ne vaxt olacaq" - deye soruşdum sessiz keçen deqiqelerden sonra. Çenesi gerildi. Derin nefes alıb geriye söykendi.
"Bir hefteye" - dedi quru sesle.
"İkimiz de getmeliyik?"
"Senin getmeyine ehtiyac yoxdu". Düzü, rahatlamışdım. Onu bir daha görmeye cesaretim yox idi.
"Bes, neçe il ceza alacaq?" - deye soruşunca ele bir sert baxış atdı ki mene. Gözlerimi ondan ayırıb yemeye dikmeli oldum.
"Ne qeder çox mümükündüse o qeder!". Cavabından anlamışdım artıq bu haqda danışmaq istemediyini.
Yemeklerimiz bitdikden sonra çay sifariş verdik. Çaydan bir qurtum aldım. Mm...Lezzetli idi.
"Evlenmek qerarımızı ailene demeyecik?". İki qaşının arası düyünlendi yene.
"Bilmelidiler?"
"O ne sualdı, Ayaz. Elbetteki bilmelidiler. Senin ailendi onlar". Her iki qolunu masaya yerleşdirib mene doğru eyildi.
"Menim ailem sensen" - qaşları havalandı - "Evlenirik unutmusan, deyesen?". Deyeceyim bütün sözleri geri-ağzıma tıxamışdı anındaca. Aile olacaqdıq. Ayaz menim ailem olacaqdı! Ancaq...Ne vaxt evleneceyimiz haqda heç danışmamışdıq.
"Şey...Ayaz" - gerginlikle boynunu tutdum - "Vaxtı danışmamışıq heç" - dedim çekinerek. Dodağı yana qıvrıldı. Bu baxışları bilirdim. Zibil!
"Neyin vaxtını?" - dedi eyhamla. Öküz!
"Ayaz...!" - dedim xeberdarlıq edercesine. Guya başa düşmemişdi!
"Hm...Evlenmeye bele hevesli olduğunu bilmirdim". Hirsle dodaqlarımı bir-birine

<< 1 ... 118 119 [120] 121 122 ... 181 >>