qızım. Haralardasan?" - qalın qaşlarını çatdı.

"Danışacaq çox şey var, dayı. Ancaq evvelce" - qarnımı sığalladım - "Acam..."

Bir terefden Kamil dayının çörekarası möcüzesinden dadır, bir terefden de söhbetleşirdik. Nenemin ölüm xeberinden sonra bütün olanları ona danışmışdım. Düzdü, arada Ayazla bağlı olanların üzerinden keçmeli olmuşdum.

"Cavan yaşında neler yaşamısan bele". Üzünde teessüf dolu ifade var idi. Men danışdıqca o simadan simaya girmişdi. Bir ara ikimizin de ağladığı olmuşdu. Arada öyüd nesihetler bele vermişdi. Atamla aramızdakı münasibeti gözden keçirmeyimi tapşırmışdı. Dünya qısaymış...İtirdikden sonrakı boşluğu xoş xatirelerle doldurmaq varken, peşmanlıqla doldurmağın bilerek insanın özüne verdiyi zülüm olduğunu demişdi. Sanki bu yaşlı adamın da heyatında her şey elede yaxşı olmayıb. Tebii ki...Men iyirmi üç yaşımda bunları yaşamışamsa, bu yaşlı adam kim bilir neler görüb, neler yaşayıb...

"Bes bunlar olanda, bizim odun haradaydı?". Başqa zaman olsaydı bu sözüne gülerdim, ancaq indi tek etdiyim susub denizi seyr etmek oldu.

"Başa düşdüm men. Siz inciksiz bir-birinizden". Gözlerimi ona çevirdim. İnciklik bunun yanında o qeder mesum qalır ki. Kaşki her şey inciklik qeder sade olsa...

"Dünen seni soruşunca o da bele iç çekib çevirdi üzünü denize sarı". Demek dünen burada idi.

"Eli!". Kamil dayı seslenince kiçik qara saçlı oğlan uşağı qaçaraq bize yaxınlaşdı. İlahi, bu sanki Ayazın kiçilmiş forması idi.

"He, baba". Sual dolu gözleri mende idi.

"Suay bacına ayran getir"- deyince başını sallayıb yanımızdan ayrıldı. Meşhur Eli bu idi demek. Men böyük biri sanmışdım onu Ayazla buraya geldiyimizde. Bu uşağın uzağı on yaşı olardı.

"Ayaza çox benzeyir. Nevenizdi?". Başını iki yana salladı.

"Nevem deyil. Ancaq uşaqlıqdan men baxıram ona". Nece yeni?! Sual dolu nezerlerimi görmüş olacaq ki, elave etdi.

"Ayaz onu küçede tapmışdı. Ac susuz, kimsesiz. Bir gün menim yanıma getirdi. Hele çox balaca idi. Bizim de

<< 1 ... 11 12 [13] 14 15 ... 181 >>