el çalarken ayağa qalxdıq. Ayaza döndüm. Dodaqlarındakı gülüşün eksine gözlerindeki gülüş diqqetimi çekmişdi. O da menim qeder xoşbext idi. Alnıma yumşaq öpüş qondurub geriye çekildi.
"Bu adama bu qeder xoşbext olmaq haramdı. Günah işleyirsen"
"Senin üçün bütün günahlara hazıram"
Budur, artıq evimize gelmişdik. Ayazın evi. Bizim evimiz...Bir neçe defe sonumuzu yazdığını sandığım bu ev bir daha ve bir daha başlanğıcımızı yazırdı. Ne fırtınalar qopmuşdu bu evde. İndi ise sessizliyimizi yaşayırdıq. Xoşbextliyimizi yaşayırdıq. Eylenmişdik. Her kes ortalığa düşmüş saatlarca reqs etmişdik. Xedice yaxşı hiss etmediyi üçün Emirle tez ayrılmalı olmuşdular. Anladığım qederi ile artıq Emir, Ayaza düşmançılıq beslemirdi. Ayazın meni xoşbext etdiyine, mene olan sevgisine inanmışdı, deyesen. Ne de olsa onları menden xebersiz oraya Ayaz çağırmışdı. Kamil dayı desen o qeder xeyir dua vermişdi ki. Adam bizden çox sevinirdi. Ayaz birce Emine xanımla Arif beyi çağırmamışdı. Evvelce gecikdiklerini sansam da sonra anlamışdım her şeyi. Çox üstünde durmadım bunun. Sonra deniz gezintisine çıxdıq Ayazla baş-başa. Bu seher bele gözel bir güne oyandığımı heç tesevvür etmezdim.
Ayaz açarla qapını açdı. İçeri keçdik birlikde. Yorğun hiss edirdim, ancaq gerginlik daha ağır idi üstümde. Bayaqkı xoşbextlik eve addımımı atan kimi qorxuyla, heyecanla evezlenmişdi. Bütün günü bu anı düşünmeyi redd etsem de qaçınılmaz olduğunu bilirdim. Birden, Ayaz qolumdan tutunca çevrilmeli oldum.
"Susqunsan, sevgilim". Menden ferqli olaraq çox rahat idi. Gülümsemeye çalışdım.
"Neçe saatdı deyib, gülürük, Ayaz". Qaşları havalandı.
"Hm...İndi başqa şeyle meşğul olaq deyirsen". Ağzım açıq elece qaldım. Bütün bedenim od tutub yandı o an. Ağzımı açdım, lakin bir söz tapmayınca yeniden bağladım. Üzüne geniş gülümseme yayıldı.
"Utanma, sevgilim" - saçımı qulağımın arxasına verdi - "Erle arvad arasında olan normal bir şeydi bu". Ve, birden bedenim havalandı.
"Ne edirsen, Ayaz?!" - qollarımı boynuna

<< 1 ... 124 125 [126] 127 128 ... 181 >>