övladımız yox idi. Yoldaşımla birlikde baxmağa başladıq. Ayaz da her ay maddi yardım edirdi" - içime qeribe ağırlıq çökdü. Atılmaq...Heç de yad bir duyğu deyildi mene.

"Ayaz onda öz uşaqlığını görürdüyünü deyir. Bilirsen, adını bele Ayaz qoyub". Gülümsedim qeyri-ixtiyari. Eli...Lale...Kim bilir daha neçe insana yardım edib, merhemet gösterib. Birce mene qarşı qeddar idi...Qatı idi...

"İkinizin de gözlerindeki kederi görürem, gözel qızım". Kamil dayının sesi ayırdı meni daldığım düşüncelerden. Köks ötürüb davam etdi.

"Eh, cavanlıq...cavanlıq...Hesretle, inciklikle yoruruq sonra ötüb keçir, yaşlanırıq onda bilirik qedrini". Üzünde qeribe ifade yarandı. Gözleri elece uzaqlara dalıb getdi.

"Bezen ise yorulmağa mecbur buraxılırıq" - sözlerime qarşı gülümsedi.

"Bizim odun parçası ile aranızda ne olub bilmirem. Ancaq ki, ne yalan deyim menim işime geldi". Ne?! Çaçqınlıqla gözlerim irileşdi. Yox! Yox! Birce sen de qeddarlaşma, Kamil dayı!

"Dünen bütün işleri Ayaz gördü". Ohh... Onun şirin gülüşüne qarşı men de gülmeye başladım. Sadece zarafat idi.

"Gülerken bele gözlerinden keder oxunur. Bizim odun seni bele çox incidib?". Ani gelen suala qarşı bir anlıq duruxsundum. Cavab olaraq başımı salladım, sadece.

"Yaxşı, de görüm onu bağışlamağa sebebin var?". Bağışlamamaq üçün sebebim sonsuz idi, ancaq bağışlamaq...Bunu ağlımdan bele keçirmemişdim.

"Susursan...Demek, ya sebebin çoxdu, ya da heç bir sebebin yoxdu"

"Çetini bağışlamaq deyil ki, unutmaqdı". Gülümsedi.

"Sen de çetinden başlamaq istedin" - dedi eyhamla. Bunu heç düşünmemişdim...

"Bax, qızım" - mene doğru eyildi - "Unutmaq çetin yox imkansız bir şeydi. En çox da pis emelleri unutmaq. Bunun üçün evvelce bağışlamağı öyreneceksen". Sanki seslendiyi kimi asan idi. Soyuğun dondurduğu ellerimi cibime qoyub üzümü denize çevirdim.

"Bes bağışlamaq üçün bir sebebin yoxsa..."

"Onda sebebsiz bağışlayacaqsan". Bu defe gülümseme sırası mende idi.

"Bele bir şey mümkündü

<< 1 ... 12 13 [14] 15 16 ... 181 >>