saatlarla yol bitmek bilmirdi.
"Kemerini tax. Enirik" - deyince yerimde dikeldim. Kemeri taxıb Ayazın elini qavradım heyecanla. Elleri arasına aldı elimi.
Qalxışı sevirdim, ancaq enişlere nifret edirdim. Sanki medemden nese sıyrılırdı aşağı doğru.
Artıq dönmüşdük geri. Ayaz çamadanları götürünce birlikde çıxışa doğru irelilemeye başladıq. Niye, bilmirem, ancaq qayıtmaq istemirdim. Eslinde, qayıdanda bizi gözleyen bir problem bele yox idi. Ne qeribe...
Birlikde hava limanından çıxıb bizi gözleyen avtomobile doğru ireliledik. Zaur bizi görünce qaçaraq yanımıza geldi.
"Xoş gelmisiniz" - dedi gülümseyerek.
"Xoş gördük"
Çamadanları Ayazdan alıb maşının arxasına yerleşdirdi. Biz de maşında eyleşince yola düşmüşdük.
Ayazın telefonu çaldı. Telefonu cibinden çıxarmazdan evvel bezginlikle nefesini buraxdı. Zengi cavabladı.
Bir neçe saniye dinledikden sonra üzünü turşutdu.
"Çerenleme!" - deyince gülmeye başladım. Yüz faiz Sender idi bu. Giley-güzar edirdi. Ayaz mene sert baxış atınca dodaqlarımı sıxdım bir-birine.
"He, gerek pilota deyerdim bizi şirketin qarşısında aşağı tullayardı . Bezdirme adamı! Gelirem bir saata!" - dedi ve telefonu üzüne bağladı.
"Onu da qınama gör ne vaxtdandı işleri tek idare edir". Gözlerini çevirdi. Qolunu mene sardı.
"Bir ay gözleyib, bir saat daha gözlesin. Ölmez"Eve gelib çatdığımızda günorta idi. Yalnız içeri girince evim üçün nece darıxdığımı hiss etmişdim. Dünyanın en şık otel otağı bele öz evimin yerini vermirdi. Her şey yerli yerinde, qoyub getdiyimiz kimi idi. Tebii, bunda Zöhrenin rolu böyük idi. Getmemişden önce açarları ona verib heftede bir defe temizlik etmesini xahiş etmişdik. Ele bizi de Zöhre qarşılamışdı. Geleceyimizi bildiyi üçün yemek bişirmişdi, ancaq ne Ayaz yemişdi ne men. Ayaz duş alıb eynini deyişib şirkete getmişdi. Evvelce menim de ona qoşulmaq fikrim olsa da üstümdeki yorğunluq buna yola vermemişdi. Duş alıb temizlendikden sonra yatağa atmışdım özümü. Axır zamanlar bu hallar yaman çoxalmışdı.

<< 1 ... 134 135 [136] 137 138 ... 181 >>