"Öküzsen, Ayaz!" - dedim sıxdığım dişlerimin arasından. Ayağa qalxıb dabanlarımı yere hirsle döyerek yuxarı qalxdım. Öküzdü! Öküz! Men onu düşünürem o neyi! Celd üzerimi deyişib yatağa girdim. Çox qezebli idim! Niye hirsim bu qeder ağır idi bilmirem, ancaq. On deqiqe üstünden keçmemişdi ki, otağın qapısı açıldı. Dehlizin zeif işığı içeri süzülünce gözlerimi qapadım. Addım sesleri yaxınlaşdı. Sonra yataq sarsıldı. Nefesini hiss edirdim artıq. Üstüme eyilmişdi. Saçlarımı geriye atdı.
"Yatmadığını bilirem". Onu görmek istemirdim! Danışmaqda istemirdim!
"Arvadım mene naz edir, demek"
"Danışmaq istemirem!" - sesim sert idi. Ağlamaq hissi basırdı artıq. Gözlerimi berk-berk sıxdım.
"Sevgilim, çox yorğunam. Bu gecelik naz etmesen" - dedi bezgin tonda. Niye anlamırdı, axı! Naz etmirdim men! Danışmaq istemirdim, sadece!
"Y-Yat onda!" - sesim titremişdi. Gözümden yastığa bir damla yaş düşdü! Zibil! İndi bu da nedi?! Niye ağlayırdım?! Aniden gelen hıçqırığı basdırmaq üçün dodaqlarımı bir-birine basdırınca boğuq ses çıxdı ağzımdan.
"Suay!" - dedi Ayaz heyecanla. Üstüme eyildi. Çenemden tutub üzümü özüne çevirdi.
"Ne oldu? Niye ağlayırsan?" - baxışları narahatlıq doluydu. Başımı iki yana salladım. Niye ağladığımı bilmirdim! Bu defe tuta bilmediyim hıçqırıq qaçdı ağzımdan.
"Şttt, sakit" - baş barmağı ile tek-tek sildi göz yaşlarımı.
"Onu zarafatcan dedim, gözelim. Ağlama, mavi gözlerine qurban". Bu sözlerine qarşı daha da şiddetlendi ağlamağım. Ayaz qolunu mene sarıb özüne çekdi meni.
Üzüme düşen saçı geriye atdı - "Bele eleme. Dayana bilmirem" - sesi ele qısıq çıxmışdı ki. Başımı azca qaldırıb sulanmış gözlerle ona baxdım. Teessüf doluydu baxışları. Onu bele incitmeye haqqım yox idi ki, menim.
Burnumu çekib bir elimle gözlerimi sildim.
"Yaxşıyam" - dedim qalınlaşmış sesle. Qolumu ona doladım. Niye bele olduğunu bilmirem. Birden olmuşdu her şey. Saçlarımdan öpdü.
"Bağışla, sevgilim. Seni incitmek istemediyimi bilirsen" - saçlarıma doğru fısıldadı.

<< 1 ... 137 138 [139] 140 141 ... 181 >>