beye olan qezebini anlayırdım. Ona yaxşı ata olmamışdı, ancaq Emine xanımla olan derdini anlamırdım. Belke de anasının yerini tutan qadın kimi görür onu, ona göre. Off! Bilmirem ki! Bir danışsa. Bölüşse menle derdini!
Avtomobili şirketin qarşısında saxladı. Kemeri açıb Ayazın arxasınca aşağı endim. Ayaz açarı xüsusi formalı genc adama verdi ve elimden tutdu. Ona qısa gergin dolu gülümseme gönderib girişe doğru irelilemeye başladıq. İri, dönen qapı yene insanlarla qaynayırdı. Qızılı, neheng herflerle yazılmış Ağazade memarlıq yazısı helede öz möhteşemliyi ile giriş qapısında idi. Aylar sonra bura ilk gelişim idi. Bütün yaşadıqlarım saniyelik fraqment kimi gözlerim önünden keçdi. Vaxtile nifret etdiyim adamın lenete gelmiş şirketi idi bura. Heyat çox qeribedi. Sonuncu defe çökdürmek üçün ayaq basdığım şirkete, indi çöküntüden xilas etmek üçün qayıtmışdım.
Ayazla birlikde içeri daxil olduq. Verilen salamların sayını unutmuşdum artıq. Bezilerinin heyranlıq, bezilerinin ise qısqanclıq, paxıllıq dolu baxışları germişdi meni. Ayazın elini sıxınca mene güven verecek qısa gülümse ile baxdı. İçim aydınlanmışdı o an. Men de ona gülümsedim. Birlikde lifte daxil olduq. Bu hemin lift idi. Burada yaşadıqlarımızın çoxuna şahid olmuş lift. Köks ötürdüm.
"Her şey geride qaldı" - dedi Ayaz. Elbette, qalmışdı.
Liftin tanış siqnal sesi doldu qulaqlarıma. Qapı açıldı ve birlikte endik. Dehlizde Ayazın otağına doğru irelileyerken her zaman Meleyin oturduğu masaya da göz atmağı unutmadım. Onun evezine başqa xanım var idi. Texmini onun yaşlarda, ancaq sarışın ve en esası gülerüz. Yeqin ki, Arif bey işleri Ayaza tehvil verdikden sonra Ayaz, Meleyi işden çıxarmışdı. Her neyse, onu soruşub kefimizi pozmaq istemirdim.
Otağın qapısına çatınca ayaq saxladım. Defelerce indi göz yaşlarıma dayana bilmeyen adam terefinden ağladılaraq çıxmışdım buradan. Qarşıma keçdi Ayaz. Çenemden tutub başımı qaldırdı.
"Düşünme onları. Gerçek olan indi yaşadıqlarımızdı"
Derin nefes çekdim içime. Bura

<< 1 ... 139 140 [141] 142 143 ... 181 >>