Elimi daha da basdırdım qarnıma. Ayazla menim olan buradaydı indi? İçimden dayanmadan dualar edirdim burada olması üçün. Eger eledise Ayaz uçardı sevincinden.

Emir zeng etmişdi. Xedicenin sancısı tutmuş, xestexanaya aparmışdılar. Adam hekim idi, ancaq sesi tir-tir tireyirdi. Öyrenen kimi Ayazla maşına oturmuş özümüzü xestexanaya çatdırmışdıq.

Doğum bölmesine qalxdıq Ayazla. Emir qapının önünde oyan-buyana gedirdi deli kimi. Qaçaraq ona yaxınlaşdım.

"Emir, necedi?!" - deye heyecanla verdiyim suala cavab olaraq içeriden Xedicenin feryad dolu çığırtısı inletmişdi dehlizi. Ürperdim.

"Men de ele gözleyirem. Hele başlamayıb doğuş" - dedi gerginlikle. Stulda eyleşdi, sonra yeniden ayağa qalxdı. Yer tapa bilmirdi özüne.

"Biraz sakit ol" - dedi Ayaz. O an dayanıb Ayaza döndü Emir. Ayaza sert bir söz deyecek deye düşünerken tam eksi olmuşdu.

"Seni de görecik" - dedi Emir gülümseyerek. O an Ayazla göz-göze geldik. Ayazın dodaqlarında yaranan gülümsemenin eksine men udqunmalı oldum. İçeriden eziyyet dolu bir çığırtı daha qopdu. Qanım dondu sanki.

Artıq doğuş bitmişdi. Şip-şirin qızları olmuşdu. Ayazla men Xedice ile Emiri baş-başa buraxıb körpeni görmek üçün bir mertebe aşağı enmişdik. İlahi, şüşe arxasında o qeder körpe var idi ki. Kiçik, mesum...Adamın onlara toxunmağa üreyi gelmezdi ki...

Ayaza döndüm. Dodaqlarındakı gülümseme ile sehrlenmiş kimi izleyirdi onları. Gözlerini bir an bele qırpmadan. Sonra mene döndü. Sözleri sol terefimi eritmişdi.

"Qırmızı, men de bunlardan isteyirem"

"Danışdım, Suay, boşdu. Gedek". Emirin sesi ayırdı meni daldığım düşüncelerden. İçimde cücermiş ümidlerle ayağa qalxıb onun arxasınca otaqdan çıxdım.
Eve gelmişdim. Onlar üçün iki güne, menim üçün ise bir ömür kimi gelen zamandan sonra cavab çıxacaqdı. Onda anlayacaqdıq her şeyi. Başımı günlerdir döndürüb meni halsız salanın körpem olub olmadığını.

Eynime rahat paltar geyinib metbexe keçdim. Birazdan Ayaz geleceyi üçün yemek hazırlıqlarına

<< 1 ... 150 151 [152] 153 154 ... 181 >>