davam ederken Ayazın yanında eyleşdim.

"Bu ne haldı?" - Ayaz yalnız menim eşideceyim terzde fısıldayınca ona döndüm.

"Heçne" - deyib çayımı içmeye davam etdim. Ne halmış! Görmürdü sanki qabağımızda oturan qara şeytanı!

Yarım saata yaxın çeken söhbetden sonra Ayazla Arif bey yuxarı çıxmışdı. Onlar getmek isteseler de biraz daha qalmalarını xahiş etmişdim. Belke bu axşam her şeyin düzelmesi üçün başlanğıc olardı. Tebii, Melek redd olub getseydi! Metbexde etrafı seliqeye salarken bir terefden de Emine xalanı dinleyirdim. Arif beyle evliliklerinden danışırdı. Xoşbextliklerinden. Onu hevesle dinlesem de Meleyin varlığı narahat edirdi meni. Çıxıb getmeyini isteyirdim! Redd olmağını! Bizden uzaq olmağını! Emine xala artıq gec olduğunu, Arif beyi çağırmağımı xahiş edince yuxarıya qalxdım. Hem, göresen, ata oğul ne danışırdılar? Belke de bu günkü qonaqlıq aralarındakı buzları bir az olsun eriderdi. Bunun olmağını çox istesem de mene qarışmaq düşmürdü. Ne de olsa öz atamla bundan daha beter idik. Ayazın iş otağının qapısına çatınca vurmaq üçün elimi qaldırmışdım ki, eşitdiklerimle celd fikrimi deyişdim.

"Oğlum, artıq demeliyik" - dedi Arif bey narahatlıqla.

"Heç kim, heçne demeyecek! O menim arvadımdı. İcaze vermirem!". Bu...Bu da ne demek idi? Ayazın hiddetli sesi qanıma qarışmış, bedenimde dolanmağa başlamışdı. Neyi deyecekdiler?! Addım sesleri eşitdikce celd qapıdan ayrılıb pillekenlerle aşağı düşdüm.

"Qızım, yaxşısan?" - Emine xala qalxıb yanıma geldi. Neyi deyecekdi?!

"Yaxşıyam, narahat olmayın. Men...Şey, söhbet edirdiler ona göre çağırmadım" - deyince gülümsedi.

"Ona göre bele oldun? Eybiyox biraz daha oturarıq" - yeniden qalxdığı stula eyleşdi. Çox keçmemiş Ayazla Arif bey yanımıza gelmişdiler. Biraz daha oturduqdan sonra onları yola salmışdıq.

Bulaşıqlı qabları qabyuyan maşına yerleşdirerken beynimi eşitdiklerim meşğul edirdi. Ayaz, ne gizledirdin axı menden? Neyi bilmeli idim?! İçime ele bir sıxıntı oturmuşdu ki. Sanki bütün

<< 1 ... 159 160 [161] 162 163 ... 181 >>