ödümü ağzıma getiren sesine qarşı ayaq saxlayıb ona döndüm.

"Menimle gel" - deyib yolun kenarındakı avtomobile doğru ireliledi.

"Ne deyeceksense burada de!"

Mene döndü - "Peşman olmayacaqsan" - deyib avtomobile eyleşdi. Ah! Hirsle ayağımı yere vurdum! Bu şeytana uymaq mecburiyyetinde idim! Meni ne veziyyete saldın, Ayaz!

Qapını açıb avtomobile eyleşdim. Mene döndü.

"Ağıllı qadınsan" - dedi.

"Senden ferqli olaraq"

Dayandığımız yer teeccübüme sebeb olmuşdu. Qapını açıb aşağı endim. Bura Arif beygilin evi idi. Tam da şekilde gördüyüm ev. Bu axmaq meni bura niye getirmişdi?

"Ele baxma içeri gel. Qonaqperver insanlarıq biz" - yanımdan keçib qapıya yaxınlaşdı. Qonaqperver insanmış! Sen evvel insan olmağı öyren! Şübheyle qapıya doğru yaxınlaşdım. Zengi basdı. Her şeyi hiss edirdim. Heyecan. Qezeb. Nifret. Qorxu...Öyreneceklerimin qorxusu. Ayaza ele ehtiyac duydum ki, bir anlıq.

Qapı açıldı ve orta yaşlı, ağ önlüklü xanım girdi görüş merkezime. Meleyi başı ile salamlasa da mene sual dolu baxırdı. Buraya ilk gelişim olduğundan bu tebii idi.
Xanım kenara çekilince içeri keçdik.

"Emine xanım içeride?"

"Beli" - deye xanım, Meleyin sualını cavabladı.

"Gel. Öyreneceksen her şeyi" - mene seslenib iri dehlizde addımladı. Men de arxasınca. Getdikce daha da artırdı gerginliyim. Eger bu oyunsa bu evden ya o sağ çıxacaqda ya men!

Geniş, qızıl rengle döşenmiş qonaq otağına keçdik. Emine xanım bizi görünce ayağa qalxıb yanımıza geldi.

"Melek?" - dedi heyecanla bir Meleye bir mene baxarken. Gözleri qorxu ile parlamağa başlamışdı.

"Suay qızım" - deye Arif bey içeri daxil oldu. Ele o andaca o da Emine xanım kimi baxmağa başlamışdı. Qorxu ile. Sual oldu.

"Eziz emim de buradadı" - dedi Melek eyhamla.

"Melek!" - dedi Arif bey hiddetle - "Sus!"

"Niye, emi, mence vaxtı keçib" - deyib Emine xalaya yaxınlaşdı.

"Emine xanım, körpelikde atdığın qızına xoş geldin demeyeceksen?"

Beynime gülle yemiş kimi oldum.

<< 1 ... 165 166 [167] 168 169 ... 181 >>