Bedenimde qan axışı dayandı o an.

Körpelikden atdığın qızına xoş geldin demeyessen?

Körpelikden atdığın qızına xoş geldin demeyessen?

Körpelikden atdığın qızına xoş geldin demeyessen?

Tek bir cümle uğuldadı qulaqlarımda. Özümü hiss etmirdim. Bedenimi hiss etmirdim. Sadece o ses var idi beynimde.

"Niye, emi sizin işinizi rahatlaşdırdım. Bax, bilir artıq. Emine xanımın körpe vaxtı atıb getdiyi anası olduğunu bilir!". Bir zerbe daha aldım heyatımda nifret etdiyim sesden. O an gördüyüm tek şey o qadının mavi gözleri idi. İndiye qeder diqqet etmediyim gözler. Menim gözlerim kimi. İllerdi axtardığım maviler...

"Ne dedin sen?!" - tam yanımdan eşitdiyim içimdeki bütün hissleri ifade eden ses Sendere aid idi. Çiynimin üstünden ona baxdım. Bir mene bir onlara baxırdı irileşmiş gözlerle. Teeccüble. Qezeble. İnanmamışlıqlarla.

"Bacınla tanış ol" - yene hemin ses!

"SUS!!!" - avazım çıxdığı qeder bağırdım. Bu...Bu doğru deyildi. Bu olanlar doğru deyildi ki. Saçlarımı çekişdirdim. Yox! Yox! Yox! Men burada deyildim! Heç gelmemişdim! Deyildim burada men! Saçımı daha da berk çekdim.Bax, ağrını bele hiss etmirem ki.

Qoluma toxunan elle ürküb geriye getdim.

"Toxunma mene!" - bir addım daha atdım geriye - "Heç kim mene toxunmasın!" - çevrilib qaçaraq girdiyim qapıdan çöle atdım özümü. Kesik-kesik hiss edirdim. Hem de çılpaq.

İti addımlarla bacardığım qeder tez uzaqlaşmağa başladım buradan. Onsuzda heç gelmemişdim ki! Olmamışdı bütün bunlar! He! He! İndi Ayaz gelecekdi meni öperek oyandıracaqdı yuxudan. Ayaz...! Ayazı hanı?! Onu isteyirdim. O meni çılpaq qoymaz ki! O qoymaz!

Elimi cibime atıb telefonu çıxardım. Titreyen elimde zorla tuturdum telefonu. Ayazın saysız zenglerinin arasında Emirin adı var idi. Ah, yoxsa...Celd ekranı sürüşdürüb Emire zeng etdim. Dayanmadan addımlayırdım. Ayaz meni oyandırmadan xoş xeberi almalı idim.

Gözledim...Gözledim. Eşitdiyim son ses Emirin şen sesi oldu.

"Suay, tebrik edirem, hamilesen"

<< 1 ... 166 167 [168] 169 170 ... 181 >>