bedeni. Yerde yatırdı menim qadınım! Ondan başqa her şeyi görmez oldum. Kimse silkeleyirdi meni, ancaq...

Ona qaçdım. Sevdiyim qadına...Qucağıma aldığım bedeni et kimi sallanmağa başladı qollarımdan. Dayandım. Üzünü qavradım.

"Qırmızı...Gözelim mene bax. Mene bax Suay, yalvarıram bax". Sessiz idi. Mavi gözlerini gizledirdi menden. Bu qeder güclü deyildim! Buna dayanacaq qeder güclü deyildim men!

"Suay!" - qışqıraraq onu çağırdım. Gile-gile axıtdığım yaşlar gözel üzüne damlayırdı.

"Getme, yalvarıram! Öldürme meni!". Sessiz idi. Heç olmadığı qeder! Alnından öpdüm. Qanlı dodaqlarından. Saçlarından. Bax, qollarım arasındaydı. Yanımdaydı menim.

Ayağa qalxıb qucağıma aldım onu. Soyuq olardı ona yerde. Üşüyerdi...Kenara çekilen adamların arasından addımlamağa başladım. Aşağı doğru sallanan qırmızı saçlarını külek yelleyirdi. Biraz daha çekdim onu özüme. Saçlarını qoxladım. Her zamankı kimi gül qoxuyurdu. Menim gülüm...

Dizlerim boşalınca yere çökdüm qucağımdakı qadınla. Onu berk-berk tutub özüme sıxdım. Hiss etmek isteyirdim onu. Yanan dizlerim içimdeki yanğını azaltmırdı. Yanırdım! Üşüyürdüm!

"Sevgilim, yalvarıram baxım bir defe o mavilerine"

Men...Ayaz Ağazade hönkürerek ağlayırdım artıq. İçin-için. Ellerim arasındakı heyatımı tuta bilmirdim. Gedirdi...~

Zülmet qaranlığımda boğulmağa davam ederken yeni bir seher daha açılmışdı. Yanımda qırmızı güneşim olmadan gündüzle gecenin bir ferqi yox idi menim üçün. Her yer qaranlıq idi mene. Her gün, her seher...Onun heyatıma saldığı işığa ele öyreşmişdim ki, öz qaranlığım da yer tapa bilmirdim özüme. Yad idi artıq buralar mene. Menim yerim artıq qaranlıq deyildi. Menim yerim onun qırmızı işığının kölgesi idi. Ruhumu isiden istiliyi idi.

Geniş yataqda yene tek idim. Boş idi onuntek qoxan yatağın sol terefi. Bir vaxtlar qırmızı saçlarının bezediyi yastıq, indi soyuqluğu ile titredirdi meni. Nefesime dolan gül qoxusu yox idi artıq. Ondan bir tek geriye qalan barmağımdakı üzük idi. Yox idi

<< 1 ... 168 169 [170] 171 172 ... 181 >>