mavi gözleri...İnce sesi...Hesret idim ona. Qadınıma...Qızıma. Qızımıza...İtirmişdim her ikisini.

İstemeyerek yerimden qalxdığım bir gün daha...Onsuz keçecek yeni bir gün. O qeder çekilmezdi ki, onsuz bu ev. Qadınımın sesini durmadan zümzüme eden soyuq divarlar bele meni günahlandırırdı. Her şey menasız...Her şey boş...Nefes almaq bele...

Aynanın qarşısında dayandım. Uzanmış saqqalım arasında itmişdi yorğun üz cizgilerim. Onsuz bu idim artıq men. Her gün biraz daha peşmançılıqla tükenmişliye doğru geden adam...Aciz adam. Canlı ruh, ya da cansız canlı...Ferqi yoxdu. Her hansı biri, ya da her biri. Onsuz idim artıq men. Tek gerçek bu idi...

El üzümü yuyub yeniden otağa qayıtdım. Bu gün onun yanına gedecekdim. Danışmağa. Başdan aşağı qara geyimde hazır idim artıq.

Bir saata gelib çatmışdım. Aşağı endim. Havanın keskin soyuqluğu içimdekileri ifade edirdi. Dondurucu hissler, öldürücü hesret. Ellerimi cibime salıb ağır addımlarla mezar daşları arasında irelileyirdim. Defelerle meni buraya getiren qadına doğru. İçimdeki donmuş alova sebeb olan qadına doğru!

Baş daşı üzerinde adının yazıldığı mezar qarşısında dayandım. Emine Ağazade. Meni mehv eden qadın! Heyatımın qatili!

"He, yene ayağına geldim. Belke bu gün menden aldıqlarını geri verersen deye. Sevdiyim bütün qadınları. Senin ucbatından itirdiyim qadınları". Bu qeder çaresizliyin içinde yanırdım. Gücüm çatmırdı. Suayın Ayazının gücü çatmırdı artıq!

"Hemişeki kimi susursan, he? Evimize geldiyin ilk gün kimi susursan. Atam 'bu qadın senin anandı' dediyi gün kimi susursan. Bacımla anamın ölümüne senin sebeb olduğunu öyrendiyim gün kimi susursan! Susma qadın! Anam sizin iyrenc sevginizi öyrenmeseydi ölmeyecekdi! Arvadım senin kimi iyrenc qadının qızı olduğunu öyrenmeseydi onu itirmeyecekdim! Qızıma hesret qalmayacaqdım!" - torpağını ovcuma alıb nifretle sıxdım.

"Ölümün her kese tek yaxşılığın oldu. O alçaqlıqla dolu üreyin yaşatdı o körpe Qırmızını. Tekce ona göre. Tekce o uşağa göre.

<< 1 ... 169 170 [171] 172 173 ... 181 >>