Qollarını mene dolayınca men de celd ona sarıldım. Sonuncu defe kim bilir ne vaxt bele olmuşduq. Belke de ilk defedi. Bir neçe saniye ele qaldıqdan sonra geriye çekildi. O da ağlayırdı. Gözlerini sildi.

"Mecbursan. Güclü olmağa mecbursan! İki meleyin sene ehtiyacı var". Sadece gözlerine boş-boş baxmaqla kifayetlendim. Ehtiyacı varmıydı mene? İsteyecekmiydi meni? O otaqdan ikisi de sağ-salamat çıxsın her şeye razıyam! Üzüme bele baxmasın! Ancaq nefes alsın.

"Bilirsen, sen iki ay elece yatanda o heç ümidini itirmedi. Bir an olsun getmedi yanından. Görüş vaxtı teyin etmişdi size. Qeyri-mümkün bir şey kimi gelir sene, he? Bax, o qız onları yaşadı. İndi sen de güclü olub onu gözleyeceksen. Her ikisini".

Gülümsedi - "Ne qeribedi, hem bacımın uşağı olacaq, hem de qardaşımın" ~

Tanış evin qarşısında ayaq saxladım. Defelerle qovuldum ev. Meni heyata bağlayan yegane mekan. Qerarımı vermişdim artıq. Bele getmeyecekdi. Qapını döydüm.

Qapı açılan kimi çaşqınlıqla açılan mavi gözlerine baxdım. Heyatıma reng qatan maviler.

~ Ölüm kimi keçen saatlardan sonra axır ki, açıldı siyirme qapı. Heç kime mehel qoymadan Emirin qarşısına keçdim. Ruhum titreyirdi. Bütün diqqetim ağzından çıxacaq kelimelere kilitlenmişdi. Yalvarıram, buraxıb getmeyin meni!

Elini çiynime qoydu - "Her ikisinin veziyyeti yaxşıdı. Bi-" - sözlerine davam etse de eşitmez oldum. Ağlımdan sadece tek bir şey var idi. Yaşayırdılar! Yaşayırdılar!

"G...Görmek isteyirem". O gül üzünü görmeliydim! Nefesini hiss etmeli idim! ~

"Ayaz" - dedi ince sesi ile. Suayım...Gülümsedim. Adım dodaqlarında ele gözel seslenir ki.

"Yene niye gelmisen?!". Bu idi menim gerçeyim. Aid olduğum yerden qovulmuşdum. Heyatıma yad qalmışdım indi.

"Get, Ayaz" - qapını üzüme bağlamaq isteyince engel oldum. Mesafeli mavilerini dikdi gözlerime.

"Qızımı görmeye gelmişem". Bir de seni. Ölürem sensiz, qadın. Bu uzaq baxışların nefesimi kesir görmürsen?

"Vaxtı deyil. Gedesi yerimiz var"

<< 1 ... 172 173 [174] 175 176 ... 181 >>