"Hara gedirsiz aparım men" - dedim celd. Arvadımla qızımla bir yere getmek ele uzaq bir şeydi ki mene.

"Bizim kimese ehtiyacımız yoxdu". Kimese...Artıq kimse idim yaşama sebeblerim üçün. Özge biri...

"Evli olduğumuzu unudursan". Yana qıvrılan dodaqlarına yapışmamaq üçün zorla tuturdum özümü. Sanki heyatındakı çetinlikler daha da gözelleşdirirdi arvadımı.

"Sen de bizi zorla evli saxladığını unudursan. Onsuzda o senedlerin bir menası yoxdu. Men seni çoxdan boşamışam". Bu sözlerle meni öldürdüyünün ferqinde bele deyildi. Susdum. Ne deye bilerdim ki. Elimde olana men sahib çıxa bilmedim. Keçen aylara inad zorla onu arvadım olaraq saxlamaq da heçneyi deyişmemişdi. Heyatından boşamışdı o meni. O gözel qelbinden boşamışdı.
"Beş deqiqe. Beş deqiqe qızımı görüm". Senin o gül üzünü görüm. Qoxunu alım. Bir neçe saniye elece baxdı üzüme.

Sonra - "Yaxşı" - dedi istemeyerek. Qapını açıq buraxıb içeri keçdi. Sevinmeliydim? Her sehere onlarla oyanıb onlarla yatmaq varken beş deqiqelik icazeye sevinmeliydim?! Bu qeder aciz adamsan, Ayaz Ağazade! Elinde olanları itirecek qeder aciz!

Açıq qapıdan içeri keçdim. Nenesinin de her şeyden xeberi olduğunu bildiyinden ölü qadını bele silmişdi heyatından. Nenesi ile yaşadığı evi satıb buranı almışdı. İşleyirdi. Heç kimi yaxınına buraxmadan dimdik qalmışdı. Qızımızla birlikde.

Qonaq otağına keçdim. Divanın üstünde çehrayı adyala sarılmış qızımı gören kimi celd ona qaçdım. Qucağıma alıb öpmeye başlayınca qeribe mırıltılar çıxarmağa başladı. Bir daha öpdüm qırmızı yanaqlarından . Qoxusunu çekdim içime. İlahi, dinclik bu idi. Dünyanın en gözel qoxusu. Hesret qaldığım qoxu.

"Atam, bax kim geldi" - menden qorxmaması üçün bacardığım qeder qısıq tutdum sesimi. Dilini çöle çıxardı gülümseyerek. Mırıldandı. Kiçik, yumşaq elini sürtdü saqqalıma.

"Can, tanıdın atanı?" - burnumu qarnına sürtünce qehqehe atmağa başladı. İlahi, sesine qurban. Bele gözel varlıqlara sahib olub onlardan mehrum olmaq...Divanda eyleşib

<< 1 ... 173 174 [175] 176 177 ... 181 >>