dizlerime otuzdurdum meleyimi. İndi gel burax get onları.

"Gördün qızını. İndi get. İşimiz var". Başımı qaldırıb qarşımdakı qadınıma baxdım. Vaxtile toxunmağa qıymadığım, toxunanda doymadığım qadın. İndi ise menim olub da toxuna bilmediyim qadın. Gözlerindeki kederi görmediyimimi sanırdı? Bütün hiss etdiklerinin aynası idi o maviler. Meni nece istediyini, nece sevdiyini qışqırırdı onlar. Menim qeder ezab çekirdi. Ancaq qürurlu qadındı. Özü silirdi öz göz yaşlarını. Onu ağladana mehel qoymurdu.

Qulaqlarımda cingildedi o günkü feryad dolu sesi - <Onun qızı olduğum üçün tecavüz etdin mene he? Heç tanımadığım birinin günahını mene çekdirdin. Mene reva bildin! Susma, Ayaz! De! Heç olmasa üreyin soyudu?>

Bize yaxınlaşdı. Üzerime eyilib qızımızı götürdüyü an o gül qoxusunu çekdim içime. Burnumun direyini sızladan qoxusunu. Duymaq üçün öldüyüm qoxusunu.

"Getmeliyik deyirem. Qalx artıq". Çatılmış qaşlarla başımın üstünde dayanmışdı. Ne vecime. O gözler meni sevdiyini qışqırarken.

Ayağa qalxdım - "Menim yerim ailemin yanıdı" - çenesinden tutunca kenara çekdi üzünü.

"Ayaz!"

"Sizi isteyirem! Yanımda olmağınızı isteyirem, Suay!"

"Vaxtımı alırsan" - dedi bir duyğu ifade etmeyen sesle. Onları geri qaytarmaq üçün daha ne etmeli idim?! Qaçırdım olmadı! Zorla yanımda saxladım olmadı! Uçub getdiler ellerim arasından. Zehrimara qalasan! İncinmiş qadınımı incitmeden mene qaytarmağın bir yolunu tapa bilmirem!

O gözel gözlerini süzdü. Kirpikleri ağlımı başımdan alırdı, xeberi yox!

"Bunları danışmışıq! Yene başlama!" - qapını gösterdi - "Get" - dedi gözlerime çekinmeden baxaraq. Zehram ağlama başladı o an. Getmeyimi istemirdi qızım. Suay onu danışdıraraq yelledikce daha da yüksekden ağlayırdı.

Qollarımı uzatdım qızıma. Suay ters-ters baxsa da bir söz demeden qucağıma verdi qızımı. Nece de ağlayırdı için-için.

"Can, ağlama, gözelim. Bax, ata getmir" - deyib Suaya baxdım. Esebleşmişdi. Ah, ters arvadım menim!

Zehranın küreyine

<< 1 ... 174 175 [176] 177 178 ... 181 >>