gözlerini silib yanıma geldi- "Ver mene" - dedi bir an bele buğlu mavilerini qaldırıb mene baxmadan. Ona uzatdım Zehranı. İnce qolları arasına alıb yellemeye başladı bir terefden de onunla danışaraq. Nece gözel ana olmuşdu menim meleyim. Onsuzda onun pis olduğu bir şey var idi ki? Allah bir melek yaradıb göndermişdi mene. Men ise ne etdim? İncitmekden başqa ona ne ede bildim?!

Divanda eyleşdi. Balaca Qırmızım sakitleşmiş, anası ile oynayırdı indide. Bir an özümü artıq biri kimi hiss etdim iki Qırmızı arasında. Menim idiler, ancaq menim deyildiler sanki. Dayana bilmirdim bu veziyyete. Dayanmaq istemirdim!

Yanlarında eyleşdim. Gözlerini qaçırdı menden meleyim. Bir deqiqe, ağlayırdı?! Allah menim belamı versin! Yene ağlatmışdım onu! Sulu kirpikleri üçün canımı vererdim bilirdi axı bunu!

"Ağlama. Ölerem sene men". İçim sızıldayırdı. Yaşarken cehennemi yaşadırdı bu qadın mene.

"Mene bir yol de. Sizi geri qaytarmaq üçün bir yol". Çox çaresiz idim. Aciz idim!

"Get" - dediyi tek söz bu oldu. Ne getmeyinden danışırdı bu qadın?

"Bu çare deyil". Sulu kirpiklerinin arasında ele mesafeli baxış atdı ki mene. Uçurum kimi.

"Bizim çaremiz yoxdu". Yox! Ayırma o gözlerini menden! Ah! Niye yox idi axı?! Bizim çaremiz aramızda uzanmışdı. Saçlarına sığal çekdim Zehramın. Görürsen, gözelim, sen bele bizi xilas ede bilmirsen. Onları itirmek istemirdim. Onlarsız mene heyat yox idi!

"Sizi buraxmaq ölüme beraber bir şeydi menim üçün. Eger sizi bir defelik itirsem, menden bir daha adam olmayacaq. Bunu bil". O mavileri qaldır mene bax artıq! Gör halımı!

"Sevgilim, mene bax" - bu cılız ses qetiyyen mene aid ola bilmezdi! Bu qeder düşecek adam idim men?! Ne hala saldın meni, qadın!

"Mene bax. Gözlerime bax" - çenesinden tutub başını qaldırınca iteledi elimi. Hemişeki kimi sevdiyime toxuna bilmirdim.

"Get!". Bir damla yaş süzüldü gözlerinden. Ele uzaq baxırdı ki.

"Menim sensiz xoşbext olmadığım kimi sen de mensiz xoşbext deyilsen. Suayım,

<< 1 ... 176 177 [178] 179 180 181 >>