bele baxmadan avtomobili işe saldı ve yola düşdük.

Binanın qarşısında dayanınca üzümü ona çevirdim. Yol boyu açmadığı ağzından bir kelme çıxar deye. Yox...Netice boş bir sessizlik...Üz ifadesinden heçne anlaya bilmirdim. Sadece yola baxırdı dümdüz. Belke de belesi daha yaxşı idi. Bir-birimizi inciden sözlerdense, yox eden boş bir sessizlik daha yaxşı idi...

Gödekceni çiyinlerimden salan zaman - "Qalsın" - dedi sonda ağzını açaraq. Otaqdan çıxdığımızdan beri ilk defe üzüme baxmışdı. Başımı salladım elece ve qapını açdım. Endiyim zaman ise tek bir cümle çıxdı ağzından.

"Bele bitmedi"

Bir müddet etrafı toz duman ederek getdiyi boş yola baxdım. Ne menaya gelirdi bu? Hele çoxmu yoracaqdıq bir-birimizi? Hele çoxmu bu yorğun halımla direnecekdim ona?

Beynimde öz-özüme verdiyim suallar cavab tapmaq üçün beyin hüceyrelerimi tüketmekde iken menzile daxil oldum. Liftle yuxarı qalxdım, ancaq o zaman xatırladım acı gerçeyi.
Açar yox idi!

"Zibile qalasan!" - deyinerek elimi gödekceye vuran zaman açarların cingiltili sesi eşidildi. Bir deqiqe...! Celd elimi cibine atdım. Açarlar buradaydı. Ohh...İçime rahatlıq çökerken qapını açıb içeri daxil oldum.

Dağılıb tökülmüş dehliz gözleyerken, olduqca seliqeli dehliz qarşılamışdı meni. Axı, xatırladığım qederi ile yerle yeksan etmişdim buranı. Ah, Ayaz daha neler edirdin menim xeberim olmadan?

Çox irelileye bilmeden çökdüm elece divarın bir küncüne. Ayaqlarımı qarnıma berk-berk sıxdım.

Bedeninin bu işde rolu var?

Duyğusuz sesi cingildeyirdi qulaq perdelerimi deşerek. Her defesinde nece de meni daha da yüksekden yere çırpmağı bacarırdı.

Evlen menimle...

Beynime dolan sesini kesmek istercesine elimi qulaqlarıma basdırdım.

Eger bu sevgidirse...Seni sevirem...

Sus artıq! Elimi daha da basdırıb gözlerimi qapadım. Üzü canlandı gözlerim qarşısında. Ürkütücü baxışlar...Çaresiz baxışlar...Çatılı qaşlar...

Allahım bu nece bir hissdi? Bacara bilmirdim bununla. Sanki qarşımda qapısı

<< 1 2 [3] 4 5 ... 181 >>