kimi çox astaydı. Ayaz...! Gösterecekdim ona gününü! Meni saldığı veziyyete bax! Özümü dustaq kimi hiss edirdim!

Pultu elime alıb kanalları çevirmeye başladım.

Birden yuxarıdan aşağıya doğru gur addım sesleri eşidildi. Sanki basqın var idi eve.

"Zöhre!". Ah, Ayaz idi bu. Nefesimi buraxıb geriye söykendim. Çöldeki saysız mühafizeçi meni ele qorxutmuşdu ki. Beynim qorxunc ssenariler yazırdı özümden asılı olmadan.

"Buyurun, Ayaz bey". Dehlizde geden söhbetler buradan eşidilirdi.

"Suay! Suay hanı?!" - heyecanlı sesi içimi titretmişdi nedense. Yeni meni görmeyince bu qedermi narahat olmuşdu? Ah, tebii, bu mehkumun türmeden qaçması kimi bir şeydi. Ayazın keçirdiyi hiss de polisinki ile eyni idi. Ümid edirem ki, beynimdeki bu axmaqca düşünceler xesteliyin elametleridi. Yoxsa heqiqeten, başımı itirdiyim üçün narahat olacaqdım.

Zöhreni verdiyi cavabı eşitmesem de Ayazı qarşımda görünce anlamışdım ne dediyini. Men yerimden terpenmezken o mene doğru addımlayırdı. Tenginefes idi sanki. Köyneyinin boyun hissesi terden yaş olmuşdu. Yanımda eyleşib narahatlıq dolu gözlerini üzerimde gezdirdi.

"Nece hiss edirsen, daha yaxşısan?". He! He! Tenginefes idi. Hem de üzü nemli idi.

"Men yaxşıyam, ancaq deyesen sen yaxşı deyilsen". Cavab vermeden geriye söykenib başını arxaya atdı.
"Yaxşıyam" - dedi asta sesle. Yox! Nese var idi bu işde. Yalnız meni görmediyi üçün ola bilmezdi bu. Tedirgin olsam da ondan bu haqda heçne soruşmayacaqdım. Onunla bağlı heçne meni maraqlandırmır!

Ayağa qalxınca sual dolu nezerlerini üzerime dikdi.

"Ne edirsen?". Sesinde qeribe ton var idi. Yorğunluq sanki...

"Senin qalxıb meni bu evden çıxarmağını gözleyirem". Qaşları eyhamla havalandı.

"Hmm...Demek bele. Onda Zöhreye deyim senin üçün stul getirsin. Bele ayaqların ağrıyacaq". Ağzım açıq elece qaldım. Demek, eylenirdi menle.

"Ehtiyac yoxdu. Men senin kimi ayaq üste esmirem. Şükür, gücüm qüvvetim yerindedi". Gülümseyince yeniden hemin batıq deşdi göz

<< 1 ... 25 26 [27] 28 29 ... 181 >>