deyil"

"Mence tam da budu. Ne etmeye çalışdığını görürdüm. Ağlı olan her kes görürdü. On-onbeş neferlik qrupun aylarla üzerinde işleyib hazırladığı layihe seninkinin yanında göze görünmedi bele. O qeder incelikle işlemişdin ki. Qüsursuz..." - başdan aşağı meni süzdü - "Eynile özün kimi". Gözlerindeki mena vere bilmediyim parıltını görürdüm.

"Senin mene zerer vermeyin üçün aylarını o işe serf etdiyini her kes anlamışdı. İndi gelib mene artıq insan deyirsen. Qırmızı...Özünün xeberin yoxdu, ancaq men senin heyatının tam merkeziyem". Son cümleye qeder dediklerinin hamısı doğruydu. Ancaq sonuncunu qebul etmirdim! Etmeyecekdim! Bu tam bir axmaqlıqdı!

"Sene, sadece, nifret edirem, Ayaz!". Dodaqları yana doğru qıvrıldı.

"Meni sevirsen". İlahi, bu da ne idi?! Bir addım geri getdim ürek döyüntülerimi eşitmesin deye. Bu deqiqe, qelbim bedenime xeyanet edirdi!

"Kim dedi onu?" - bacardığım qeder sesime istehza qatdım. Mene doğru eyildi.

"Gözlerin". Yox! Yox! Bu qeder haqsızlıq olmaz! Xeste adamam men! Udunmağa çalışınca boğazımdakı yara göynedi.

"Menim gözlerim danışa bilmir" - sonda, sesimi tapa bilmişdim. Daha da yaxınlaşdı. Qara gözlerinde her an boğula bilerdim.

"Danışa bilmir, ancaq men onu anlaya bilirem" - fısıldarken her sözünde nefesi üzüme vurunca gözlerimi qapadım. İndi burada olmamağı dileyirdim, ancaq üzüme deyen nefesi imkan buna vermirdi! Bir addım geri gedib gözlerimi yeniden açdım. Qaşları havalanmış istehzayla baxırdı. Zibile qalasan! Burada yarılmış yer varsa ora girmek isteyirem bu deqiqe!

"İstiliyin yene qalxdı, deyesen. Yanaqların saçlarınla yarışa girib". Ahh! Axmaq! Onun yaradıcı sözleri lap meni çileden çıxarırdı!

"Ayaz, bitir artıq oyunu. Kifayetdi, getmek isteyirem"

"Sene evvel de demişdim. Oyun yoxdu!"

"Ayaz, ne qeder çekecek bu? İndiki meqsedin nedi?". Bezginlikle nefesini buraxıb ellerini beline qoydu.

"Bax, Qırmızı, bir sebeb yoxdu. Sağalana qeder yanımdasan, bu qeder. Söz verirem sağalan

<< 1 ... 27 28 [29] 30 31 ... 181 >>