açıq tek bir qapı var. Qaranlıqdan çıxmaq üçün yalnız o qapıdan keçmeliyem, ancaq oradan düşen şüa ele qamaşdırır ki, gözlerimi bir millim bele hereket ede bilmirem. Belke gözlerimi qapasam çıxa bilerem, ancaq. Qapamaq istemirem. Bilmirem...Belke de bu qaranlıqda qalmaq isteyirem.

Biraz sakitleşince yeniden gözlerimi açıb yanağımı yandıran göz yaşlarımı sildim her iki elimle. Bütün çöhremde dolaşan sert qoxusunu iliyime qeder hiss edirdim. Burnumu gödekceye yaxınlaşdırmaqdan çekinirdim. Bu qoxu bele o qeder qorxudur ki, meni.

Motosiklet maceramızı xatırlayınca qeyri-ixtiyari gülümsedim. Hemin gün de gödekcesini vermişdi mene. O zaman nece de qorxmadan içime çekmişdim qoxusunu. Xoşbext idim...Çünki ilk defe mene yaxşı davranmışdı. Çünki ilk defe ümid etmişdim neyinse yaxşı olacağına...

İndi ise...Hıh! Sadece keder, boşluq, keder, boşluq...Monoton hissler...Bağışlanmayacaq sözler, unudulmayacaq yaşanmışlar...

Divardan destek alaraq ayağa qalxdım. Bu günlük bu qeder dram kifayet idi. Meni gözlemeden axıb geden menasız heyata qoşulmalı idim yeniden. Yoxsa, künc bucaqda itib gedecekdim kimse terefinden ferq edilmeden.

* * *

Otağıma giren kimi çantamı bir kenara atıb deri stulda eyleşdim. Duş alıb özüme geldikden sonra şirkete gelmişdim. İndi daha yaxşı idim. En azından kenardan ele görünürdüm.

Qapı döyüldü ve Esmer elindeki fincan ile içeri daxil oldu. Yuxumu yaxşı alama bilmediyim üçün acı qehveni tek çare bilmişdim.

Fincanı masaya qoydu - "Başqa isteyiniz?"

"Çıxa bilersen, teşekkürler" - gülümsedi ve otağı terk etdi.

Celd acı qehveme sarıldım. Gelmeyine gelmişdim, ancaq özümü işe vere bilmeyecek qeder darmadağın hiss edirdim özümü. Bir şeyleri yola qoydum deye düşünerken yene bir hemlesi ile alt-üst etmeyi bacarmışdı meni.

Masa üzerindeki çalan telefon desteyini qulağıma götürdüm.

"Alo, Suay xanım"

"Beli, Esmer"

"Emir deye biri sizi isteyir"

"Bağla" - xışıltı sesin ardından Emirin qezeb dolu sesi

<< 1 2 3 [4] 5 6 ... 181 >>