şey olacaqdı. Onun da taleyi ele yazılıbmış. Heç kim deyişdire bilmez ki, bunu". Gözlerini bir neçe saniye qırpışdırdı. Bir anlıq boşluqla etdiyim şey beynime ağır yük kimi enerken celd elimi çekib yeniden heminki yerime eyleşdim. Başını yana çevirib mene baxsa da bir söz demeyib qarşısına döndü.

"Bes, onunla danışmağa cehd göstermedin?". Geriye söykenib nefesini buraxdı.

"Üç il...Tam üç il etmediyim şey qalmadı. Qapısında bele yatdım. Her şeyin günahını menim boynuma yıxdı. Her şeyin acısını menden çıxdı. İflaslarını, Eli dayının ölümünü...Her şeyi...O qeder iyrenc şeyler etdi ki. Her birine göz yumdum". Verecek o qeder sualım vardı ki. Bu veziyyetde en uyğun olanını seçmeye çalışırdım.

"Bes, sonra ne oldu? Nece bu veziyyete geldiniz?". Dodaqaltı gülümsedi.

"Bir cümlesi...Bax, onda bir terefli deyil, qarşılıqlı düşman olduq bir-birimize". Nece yeni? Ne ola bilerdi ki?

"N..ne dedi?" - vereceyi reaksiyadan qorxduğum üçün tereddütle soruşdum. Gözlerini menden ayırıb boş divara dikdi.
"Eger anan öldüyünde uşaq olmasaydın, onu da senin öldürdüyüne şübhe etmezdim". Sanki bir el boğazıma yapışdı. Bu qeder qeddarlıq? Bu defe başını elleri arasına alan men oldum. Sözler tek-tek qulağımda cingildemeye başladı. Buna nece dayanırdı?

Sonra ağlıma gelen şeyle üzümü ona çevirdim.

"Bes, indi haradadı? Yeni, ne edir?". Göz bebekleri irileşdi. Zibil! Doğru sual bu deyildi!

"Hansı cehennemde olduğunu bilib ne edessen?!" - ayağa qalxıb köyneyinin eteyini aşağı çekdi - "Onun adı birde çekilmeyecek! Öyrendin her şeyi. İndi ver bu açarı çıxaq buradan!". Bir anlıq gözlerimi elece döydüm. Demek menimle eyni şirketde işlediyini bilmir. Ah, tebii ki, yoxsa çoxdan başımıza dağıtmışdı oranı. Zibil! Öyrenende olacaqları düşünmek bele istemirem!

"Eşitmedin?! Seni gözleyirem!" - sert sesine qarşı celd ayağa qalxıb açarla qapını açdım. İndi içimdeki bu qorxu da ne idi bele?!

Birlikde otaqdan çıxıb aşağı endik. Süfre çoxdan hazır idi bele. Medem sanki

<< 1 ... 34 35 [36] 37 38 ... 181 >>