hiss etdiyi iyden men buradayam deye ses çıxarmağa başlamışdı. Ayaz masanın baş ucunda eyleşince men de onun yanındakı boş yerde yerimi aldım. Masada sadece iki boşqab var idi. Deyesen baş-başa yeyecekdik. Adının Zöhre olduğunu öyrendiyim xanım sessizce yemekleri çekib yanımızdan ayrıldı.

İndi ne olacaqdı? Ayaza demelimiydim Senanı? Deyek ki, sağaldım eve qayıtdım. Ayazı bir daha görmeyecekdimse ona Senanı deyib deli etmeyin bir menası yox idi. Bir sualla bu qeder özünden çıxdısa...Hem ona ne ki! Özüm bilerdim! Onun menim heyatıma qarışmağa haqqı yox idi.

"Suay, ne dayanmısan, ye!". Derin nefes alıb çengeli diger makarona da batırdım. Özümü yaxşı hiss edirdim. Getme vaxtı idi...

"Besdi oynadın! Ye qurtar!". Artıq sebrimin son damlası idi!

"Mene bele davranmağı kes!" - çengeli masaya çırpıb ayağa qalxdım - "Men heyvan deyilem! Adam kimi danış menle!". Oh.. Rahatlamışdım! Ancaq o baxışlar her an öldüre bilerdi meni.

"Otur bura" - ele sakitlikle mırıldandı ki. Ancaq men onun qeder duyğularımı ele ala bilmirdim.

"Oturmayacam"

"Bax, gözelim, otur yemeyini ye, deli eleme meni". Hıh, deli elemekmiş!

"Ye-me-ye-cem!" - sözleri tek-tek hecaladım onun acığına.

"Suay, otur zeherlen, sebrimi sınama!" -kükreyib elini masaya vurunca qab-qaşığın sesi eks-seda verdi qulaqlarmda. Diksinerek bir addım geriledim. Bu veziyyete hansı ara gelmişdik? Sese qarşı Zöhre de qaçaraq gelmiş, qapının ağzından bizi izleyirdi. Yox! Yox! Geri çekilmeyecekdim.

"Ayaz, birde mene sesini qaldırma" - sonda itirdiyim sesimi tapmışdım.

"Qaldırsam ne olacaq?". Ah, bu adamı meni deli etmek üçün göndermişdiler!

"Qaldırmayacaqsan!"

Bir söz demeden ayağa qalxdı. Ah, hara gedirdi bu adam?!

"Ayaz!" - qolundan tutub qarşısına keçdim - "Hara gedirsen? Bitmedi hele!". Ele bir baxdı ki, gözlerime udqunmalı oldum. Gerginliyini ona toxunmadan bele hiss edirdim.

Yanımdan düz keçerken - "Qorxaqsan!" - deye qışqırdım arxasınca. Ayaq saxlasa da mene teref

<< 1 ... 35 36 [37] 38 39 ... 181 >>