qalın, ancaq fısıltılı sesi qulaqlarıma doldu.
"Bu qeder qüsursuz olmağı nece bacarırsan?". Sanki medemden aşağı nese sürüşdü. Sesinde fısıltıdan ferqli şey var idi. Çaresizlikmi?

"Bu qeder temiz, bu qeder güclü, bu qeder ağıllı...Sessiz keçen bir neçe saniyenin ardından yene dile geldi.

"Bax, buz torbası dediyin adam yene neyise düzeltmek isterken daha da çıxılmaz veziyyete saldı her şeyi. Görürsen, gözelim, menden nifret etmeyin üçün daha bir sebeb verdim sene. Günahlarımın üstüne biri daha geldi. Baxıcıların buz baxışları altında böyüyen" - gülümsedi - "Senin deyiminle buz torbasından...bundan artığını nece gözleye bilersen ki? Men buyam. Bundan artığını sene vermeyi çox isteyirem, ancaq görürsen. Alınmır... Heç cüre alınmır, Qırmızı. Men sene layiq deyilem. Bilirem...Sene layiq ola da bilmerem heç vaxt. İstesem bele ola bilmerem. Senin temizliyine öz kirimi yaxdım bir defe" - gülümsediyini hiss etdim - "O bele sene ele gözel yaraşdı ki...Öz temizliyinde yox etdin senin üstünde buraxdığım bütün lekeni. Ancaq ki" - nefesini sesli buraxdı - "Qırmızı, senin temizliyinin menim üzerimdeki kiri temize çıxarmağa gücü çatmaz". Bu qeder semimi ve çaresizlik dolu cümleler...Nece hiss edeceyimi bele bilmirdim. Meni yaralayarken onun da yaralandığını anlamamışdım ki heç.

"Daha heçne bağışlacanmayacaq he? Unudulmayacaq...". Üreyime xencer girdi sanki. Bu sualı eşitmek evezine yox olmağı seçerdim.

"Cavab vermirsen...Nece vere bilersen ki. Sen melekler kimi her şeyden xebersiz yatarken, men senle danışıram. Bax, bu qeder çaresiz adamam men...". Nefesini daha da yaxınımda hiss edirdim. Birden alnıma basdırılan isti yumşaqlıqla gözlerimi aralasam da yeniden qapadım. Ah, alnımdan öpmüşdü. İçimdeki bütün buzlaqları bir öpüşü ile eritmeye qadir adam idi qarşımdakı çaresizliyini elan etmiş adam...

"Sen menim qaranlıq dünyama doğan qırmızı güneşimsen. Ancaq...senin menim qaranlığımda boğulmağına icaze vere bilmerem. Buna haqqım yoxdu. İtib gedersen o

<< 1 ... 39 40 [41] 42 43 ... 181 >>