qaranlıqda. Tuta bilmerem seni...Sen öz aydınlığına qayıt. Menim qaranlığımda daha sene yer yoxdu...". Qulaqlarıma dolan addım sesleri getdikce uzaqlaşdı...uzaqlaşdı...

Sonda...

Cırıltılı qapı sesi ve sessizlik! Zorluqla tutduğum hönkürtünü buraxdım zülmet otağın boğucu sessizliyine. Bu da ne idi indi?! El çekirdi menden?! İstediyim olurdu axır ki. Bes, onda niye bu qeder yanırdı içim? Niye ölürdüm?! İndi her şey bitdimi? Üzümü yastığa basdırıb içimi parçalayan hönkürtüleri buraxdım ardarda. Axı o mene ondan nifret etmeyi öyretmişdi onsuzluğu yox...!

Gözlerimi açdığımda güneş şüası anındaca göz bebeklerime temas etmeye başladı. Celd gözlerimi ovuşdurub güneşin eksine çevrildim. Yeniden zorla da olsa göz qapaqlarımı araladım. Sanki kirpiklerim üzerinde ağır yük var idi. Üzerime ne zaman örtdüyümü xatırlamadığım adyalı kenara çekib ayağa qalxdım. Heç bir yerimin ağrımasına baxmayaraq özümü sersem kimi hiss edirdim. Ayazın çaresizlik dolu sözleri hele de qulaqlarımda idi. İçimdeki qeribe boşluqla evvelce el-üzümü yumdum, sonra otaqdan çıxıb pillekenlerle aşağı endim.

Metbexden her zamankı kimi qab-qaşıq sesleri gelirdi. Elini desmala silerek otaqdan çıxan Zöhreyle qarşılaşdıq. Utanaraq başıyla salamladı.

"Ayaz bey içeridedi" - deyib yeniden metbexe qayıtdı. Men onu soruşmamışdım ki? Her neyse.

Terddütle qonaq otağına doğru addımlamağa başladım. Getdikce içimdeki boşluq tesevvür etmesi çetin olan o qeder hisslerle dolurdu ki. Heyecan, qorxu, qezeb...

Otağın gireceyindeki pillekenin başında dayandım. Arxası mene dönük, telefonla danışırdı. Diqqetimi, pencereden görünen boş heyet çekdi. Saysız mühafizeçiler yox idi artıq. İçimde hiss etdiyim qeribe ağırlıqla üzümü turşutdum. Nedi, artıq gede bilerdim? Meni hebs etdiyi qaranlığından indi öz isteyi ile çıxarırdı?

"Getdiler". Ayazın sesine qarşı ona teref çevrildim. Telefon danışığı bitmişdi.

"Gördüm" - deyib qarşımda iki-üç pillekenden endim. Sanki evde terrorist saxlayırmış kimi

<< 1 ... 40 41 [42] 43 44 ... 181 >>