düzmüşdü hamısını qapıya.

"Nece hiss edirsen?". Sesi o qeder mesafeli idi ki. Gece eşitdiklerimin yuxu olduğuna inanırdım artıq.

"Yaxşı"

Cavab olaraq başını sallayıb masa arxasına keçdi.

"Yemeyini ye, evine aparım seni". Bir an duruxsundum. Heqiqeten, çıxarırdı meni heyatından. Teslim bayrağını qaldırmış, xilas edirdi bizi bir-birimizden. Buraxırdı meni...O da inanmışdı bizden biz olmayacağına. Gözlerime dolan yaşları geriye iteleyib masa arxasında eyleşdim.

Sessiz keçen yemeyin ardından hazırlaşıb birlikde evden çıxdıq. Temiz havanı ciyerlerime çekib Ayazın arxasınca irelileyirdim. Sadece bir gün burada olmağıma baxmayaraq sanki aylarla bu evden çıxmırmış kimi hiss edirdim. Dünene qeder buradan qaçmaq üçün elimden geleni ederken indi evden uzaqlaşdığım her addımda içimden bir parça itirmiş kimi hiss edirdim.

Ayaz avtomobilin etrafında dönüb sükan arxasınca eyleşince son defe çevrilib baxdım üç mertebeli eve. Aylar evvel buradan çıxarken son yazdığımızı düşünmüşdüm, indide...Bizden xebersizce ne qeder son yazmışdı bu ev bizim üçün? Daha biri varmıydı?

Qapını açıb yerime eyleşdikden sonra kemeri taxdım. Ayaz avtomobili işe saldı ve yola düşdük.

İkimiz de susqun...İkimiz de çaresiz. Onun çaresizliyi menim susqunluğum, menim çaresizliyim onun susqunluğu...Belke birimizin ağzından çıxacaq tek bir kelme her şeyi eksine çevire bilerdi. Ya da ki, bütün bunlar menim çaresizliyimden doğan çarelerdi...

Üzümü azca ona çevirdim. Hem yolu izleyir, hem izlemirdi sanki...Müxtelif hissleri eyni anda bu qeder sıx yaşamağımız yormuşdu bizi.

Yeniden pencereden etrafı izlemeye daldım. Sıra ile ekilmiş şam ağacları getdikce daha süretle keçirdi gözlerim önünde. Qeyri-ixtiyari oturacağın qoluna tutunub spidometre baxdım. İlahi, 140 gösterirdi. Getdikce daha da süretlendirdik.

"Ayaz, yavaş" - deye heyecanla ona seslenince sanki indi yuxudan ayılmış kimi çaşqınlıqla mene, sonra spidometre baxdı.

"Ayaz, yavaş dedim!" - bu defe qorxuyla

<< 1 ... 41 42 [43] 44 45 ... 181 >>