ağrı...Keyime ve son zerbe...!

Eşitdiyim son ses - "Nefes almır!"

Qürurun bitib, çaresizliyin başladığı ince bir cizgide idim...Ölümün ürekbulandırıcı qoxusu, qorxunun öldürücü sarsıntısı...İndi, bizi ne qisas xilas ede bilerdi, ne de göz yaşı. Bundan sonrası...Ses...Ölüm sessizliyi ve ölüm...Qaranlıqdı...Zülmet qaranlıq...Qulağıma uzaqdan sesler deyir. Çox uzaqdan...Sızıltı var. İnce, derin...Ne olub mene? Ayaqlarımı hiss etmirem...Udqununca boğazımdan başlayaraq bütün bedenime ağrı dalğası yayıldı. Uğultulu ses getdikce yaxınlaşır. Anlamadığım qeder keçen zamandan sonra, sonda menim idareme dönen göz qapaqlarımı aralaya bildim. Qaranlıq yavaş-yavaş aydınlanmağa başlayınca bulanıqlaşmış görüntünün altında yalnız ağ rengi seçe bildim. Göz bebeklerimi göyneden parlaq ağ rengden başqa her şey dumanlı idi. Ağırlaşmış göz qapaqlarımı qapayıb bir daha açdım. Bu defe biraz daha aydınlandı her şey. Baş ucumda ağ xalatlı iki adam dayanmışdı. Qadın ya kişi olduqlarını aydınlaşdıra bilmirdim. Gözlerimi etrafda gezdirdim mümkün olduğu qeder. Buranın hara olduğunu anlaya bilmirdim.
"Suay, meni eşidirsen?" - ağ xalatlı adamın sesi uzaqdan gelen uğultu kimi deydi qulağıma. Eslinde, tanıyırdım bu sesi, ancaq üzünü seçe bilmirdim. Ağzımı açacaq gücüm olmadığından, sadece, gözlerimi qapayıb açdım. Gülümsedi sanki.
Sıra ile her iki gözüme tutduğu işıq daha da bulanıqlaşdırdı görüş merkezimi.
"Danışa bilersen?" - bu defe sesi biraz daha yaxından gelirdi. Qurumuş dodaqlarımı zorluqla araladım, ancaq sesimi tapa bilmedim. Bir daha ceht gösterdiyimde qarın boşluğumdan qopan sancıyla üzümü turşutdum.
"Yaxşı, mecbur etme özünü". Sızıltının merkezini tapmışdım. Qarın boşluğum...Ancaq yene sızıltı var idi. Hara olduğunu aydınlaşdıra bilmirdim.
"Meni tanıdın?" - tanış ses artıq daha aydın idi. Zorluqla açıq saxladığım gözlerimi üzünde gezdirdim. Bulanıq idi...Seçe bilmirdim. İnkar edercesine mırıltılı ses çıxardım.
"Bes, olanları xatırlayırsan?"
Gözlerimi bağladım.

<< 1 ... 43 44 [45] 46 47 ... 181 >>