imişsiniz"
"Mene ne olub?". Ah, sesim...!
"Xatırlamamağınız normaldı. Ağır qeza keçirmisiniz. Baş-beyninizde sarsıntı var. Bir heftedi şüurunuz qapalıdı. Narahat olmayın. Yavaş-yavaş xatırlayacaqsınız her şeyi". Bu adam ne danışırdı?! Ne qezası?! Ne bir heftesi?!
Yeni sual üçün hazırlaşdığım an - "Yaxınlarınıza xeber verim" - deyib otaqdan çıxdı.
Heç on-beş saniye keçmemişdi ki, eşitdiyim yüksek sesle üzümü turşutdum.
"Suayım! Axır ki!". Bu ki, Xedice idi. Başımdan öpünce beynimden ince sızıltı keçdi.
"Xedice, yavaş!". Ah, bu ses...Haradansa tanış gelirdi. Xedice kenara çekilince ağ xalatda Emir girdi görüş merkezime. Xedicenin eksine gülümseyirdi.
"Çox gözletdin bizi" - deyib diger yanıma keçdi - "Hem de çox qorxutdun". Yegane salamat olan sağ elimden tutdu. Yox! Bu tesadüf ola bilmezdi. Yüz faiz yaralı olan yerlerimi bilirdi. Ah, o ki hekimdi!
"Sen qalx ayağa bize yaşatdığın bütün qorxuların acığını çıxacam senden! Bir heftedi ne çekdiyimizi bilirsen?! Öldük dirildik her gün!" - Xedice bir terefden deyinir, diger terefden dayanmaq bilmeyen göz yaşlarını silirdi.
"Ağlama" - kütleşmiş sesim özüme bele qeribe gelmişdi. Öskürünce bütün bedenime ağrı dalğası yayıldı. Zibil! Sanki bütün orqanlarımı tek-tek sökürdüler içimden!
"Keçecek hamısı narahat olma". Emirin qayğı dolu sesi meni rahatlatmadı. Nece narahat olmayım?! Ölümden dönmüşem heçneyi xatırlamıram!
"Emir, kömek et mene. Xatırlaya bilmirem. Hekim qeza keçirdiyimi deyib. Nece olub axı bu?". Gülen siması donuq veziyyet aldı. Üzünü Xediceye çevirib yene mene döndü.
"Xatırlamağa çalışıb beynini yorma. Beynin sarsıntı keçirib. Her şeyi xatırlayassan" - ayağa qalxdı - "Biz çıxaq sen yat"
Ağzımı açmağa imkan vermeden Xedicenin de qolundan tutaraq çöle çıxdı. Niye bele etdiklerini anlamağa çalışmağa cehd göstermek istesem de şüurum sanki meni terk edirdi. Göz qapaqlarım ağırlaşınca bütün bu ağrılardan xilas olmaq üçün direnmeyerek özümü qaranlığın qoynuna buraxdım.
Yüksek

<< 1 ... 45 46 [47] 48 49 ... 181 >>