görmek sıyırırdı sol terefimi. Udqunub boğazımda ilişib qalan tüpürcek topasını ireli iteledim.
"Yalvarıram meni bele buraxıb getme. Bax, Qırmızı buradadı seni gözleyir. Bele getme, Ayaz". Cavab vermirdi...İri cüssesine kiçik gelen yataqda sessizce uzanmışdı. Bele olmazdı...! İki elimle gözlerimi silib derinden nefes aldım.
"Qalx, Ayaz. Eşidirsen meni?! Qalxmalısan! Meni bele qoymağa haqqın yoxdu!"- elimi şeffaf şüşeye qoydum sert simasına toxunmaq istercesine.
Meger ne qeder menasız imiş indiye kimi bütün yaşananlar. Sen deme onun nefesinde imiş, menim nefesim...Mene heyatının merkeziyem demişdi. Meger bu adam menim heyatım olubmuş menden xebersiz.
Qulağıma deyen için-için hıcqırıq sesine qarşı sağa çevrildim. Biri divarın bir küncüne çökmüş başı elleri arasında çiyinleri sarsılaraq ağlayırdı. Bir deqiqe...Sarsılmış beynim mene oyun oynamırsa bu Sender olmalı idi. Nece de çaresiz, aciz görünürdü. Sarsaq bir iki addımla qarşısında dayandım. Meni hiss etmedi bele.

"Ona bir şey olmayacaq" - deye seslenince celd başını qaldırdı. Bir müddetlik çaşqınlıq dolu üzüme baxdıqdan sonra gözlerini silib ayağa qalxdı.
"Suay..." - gerisi getirmek istese de büzülen dodaqları imkan vermedi. Qollarını boynuma dolayıb boyun girintime doğru hönkürmeye başladı. Çiynim sızıldasa da bunu ona hiss etdirmemeye çalışıb men de qollarımı ona doladım. Kiçik oğlan uşaqları kimi ele için-için ağlayırdı ki. Bir an bedenimi ele alan eseble onu özümden ayırınca sulu kirpikleri arasından gözlerini qırpışdıraraq üzüme baxmağa başladı.
"Bu ne haldı?! O ölmeyib!". Başını elleri arasına alıb divara söykendi. Niye axı bele davranırdı?! Ah! Yene sinirlerimi mehv eden hönkürtüler! Sızıldayan bedenime ehemiyyet vermeden hirsle üzündeki ellerini geriye çekib üzüme baxmağa mecbur etdim onu.
"Kes artıq! O ölmüş kimi ağlama!" - qolundan tutub şeffaf şüşe qarşısına getirdim - "Bax! Oradadı! Yaşayır!". Bir neçe saniye elece içeri baxdıqdan sonra mene çevirdi gözlerini.
"O yaşayır" - dedi

<< 1 ... 49 50 [51] 52 53 ... 181 >>