sanki özüne bunu qebul etdirmek üçün. Tesdiq gözleyen baxışlarına qarşı üzünü ellerim arasına aldım.
"O yaşayır..."
* * *
Alnımı lekeli şeffaf şüşeye söykemiş, gözlerimi bir an olsun qarşımdakı qurğulara bağlı, sessiz adamdan ayırmırdım. Uzanmış saqqalı sert simasını gizlede bilmemişdi bele. Arıqlamışdı...Heyranı olduğum iri cüsse erimişdi anbaan gözlerim önünde ve erimeye de davam edirdi. Tam iki ay...Bağlı göz qapaqları altındakı qaranlıq baxışları görmek üçün yanıb tutuşduğum iki ay...Her saniyesini onu itirmek hissi ile keçirdiyim, ölüm qorxusunun ölümden beter tükedici hissi ile yaşamağa çalışdığım elli-yeddinci gün...Her başımı yastığa qoyduğumda oyanıbda bir daha onu göre bilmerem deye sayını itirdiyim yuxsuz geceler...
Gecenin zülmetine, gündüzün şefeqine buraxırdım sessiz feryadlarımı. Kimse eşitmirdi meni. Kimse görmürdü onsuzluğun ağırlığı altında çöküşümü...Onsuz keçen saniyeler qatiliydi durmadan axıb geden heyatımın...Kimse anlamırdı bunu...!
O burada her şeyden xebersiz yatarken çölde davam eden heyata direnmeye gücüm qalmamışdı artıq. Onsuz tüketmişdim bütün mecburiyyetlerimi. Sadece ona mecbur idim men. Onun heftelerle bağlı göz qapaqları altındakı ürkütücü baxışlara...Qalın sesine...Çatılı qaşları arasındakı yaranan kiçik düyüne...
Daha ne qeder bele yatacaqsan, sevgilim. Bes deyilmi bu qeder ayrılıq? Bes deyilmi mene çekdirdiyin bu qeder ezab?
"Suay" - eşitdiyim tanış sese qarşı gözlerimi ayırmadım qarşımdakı adamdan. Sadece onu görmek, onu eşitmek isteyirdim.
"Suay, men çıxıram. Gel senide aparım". Yanımda dayandığını şeffaf şüşeye düşen kölgesinden anladım. Cavabımı bilirdi. Bunun üçün elave oksigen israfına ehtiyac yox idi.
"Suay, besdi artıq! İki aydı perişan oldun bu şüşe arxasında. Ne qeder burada geceleyeceksen? Bax, ayılan kimi bize xeber verecekler. Gel gedek bir normal yemek ye, yat. Söz verirem seher tezden özüm seni getirecem". Nefesi tükenmiş olacaq ki, dayandı. Üzüme sabitlediyi qezeb dolu baxışlarını ona baxmadan

<< 1 ... 50 51 [52] 53 54 ... 181 >>