menden tesdiq gözleyirdi.
"Bilmirem". Baxışlarımı masa üzerinde birleşdirdiyim ellerime endirdim - "İki ay...Hereketsiz, sessiz keçen iki ay!" - gözlerimi kederle yumdum.
"Ne olsun?! O gün bir-birimize verdiyimiz sözü xatırlatmaq vaxtı gelib, deyesen! İllerle gözlemeli bele olsaq..."
"Ümidimizi heç zaman itirmeyecik. Ayaz güclüdü!" - her ikimiz eyni zamanda dillenib gülümsedik. Deyesen, buna ehtiyacım var idi.
Bu sözü hefteler önce vermişdik bir-birimize. O gün herşeyi danışmışdı mene. Ağaca çırpılmışdıq. Daha doğrusu bir yerde durmalı olduğumuz üçün Ayaz bilerekden maşının şam ağacına çırpmışdı. Yeni bele anlamışdıq biz. İlahi, o şekili görende ağlımı itirmişdim. Avtomobilin qabaq hissesi çilik-çilik olmuşdu. Bizim oradan sağ çıxmağımız sadece bir möcüze idi. Hele Ayazın yaşaması...Allaha her gün şükür edirem bunun üçün. Onu qismen bele olsa mene bağışladı. Men arxada olduğum üçün yüngül beyin sarsıntısı, bir neçe qırıq, birde qarın boşluğuma giren demirle xilas ola bilmişdim. Ancaq Ayaz...Ağır beyin travması. Saysız qırıqlar...Menim yatdığım bir hefte erzinde iki defe üreyi dayanmışdı. Helede inana bilmirdim! Elimi basdırdığı qelbi atmırdı! Dayanmışdı! Meni xilas etmişdi, ancaq özü...Sene bir şey olmayacaq demişdi, ancaq yaşayan ölüden ferqsiz etmişdi meni.
"Suay, ağlama" - deye Erşad seslenenecen ağladığımı hiss etmemişdim bele. Celd iki elimle gözlerimi silib derin nefes aldım.
"Bax, ayılandan sonra menim boğazıma yapışacaq ki, Qırmızını niye ağlamağa qoydun". Zarafatyana dediyi söze qarşı ikimizde gülümsedik.
"He, bax bele gül ki, üzüne baxmağa üzüm olsun"
* * *
Pillekenleri tek-tek qalxaraq sonda gelib çıxa bilmişdim altıncı mertebeye. Yeni meşğuliyyetimde bu idi. Pilleken saymaq. Tam olaraq bu mertebeye qeder yüz-iyirmi pilleken var idi. Dördüncü mertebeden beşinciye qalxarken bir pilleken digerlerinden biraz daha hündür olduğundan her kesin ayağı ilişirdi hemin yerde. Tebii, menden başqa. Bir neçe insanı bele yıxılmaqdan xilas etmişdim.

<< 1 ... 53 54 [55] 56 57 ... 181 >>