aynasından mene qısa baxış atdı.
"Bu qeder ağıllı olmağa mecbursan?" - ses tonu sıxılmış kimi idi. Ancaq el çekmeyecekdim!
"Mövzunu deyişme!" - dedim hirsle.
"Ayaza güven" - deyib yeniden radionun sısini artırınca mende pencereden keçdiyimiz yolları seyre daldım.
Kaşki ona güvenmek asan olsaydı. Qezeblenende ne qeder ireli getdiyine özüm şahid olmuşam. Adam bizi öldürüdü! Zibile qalasan! Dinlememeli idim Erşadı. Ele ilk gün her şeyi polise danışsaydım çoxdan tapılardı hemin adam. Her kes rahat olardı. Evimin qabağı mühafizeçilerle dolu olmazdı, meselen! Ne qeder onları istemediyimi desem de Ayazdı bu. Öz bildiyini edirdi! Bütün derdlerinin Ayaz olduğunu bilsek de her ehtimala qarşı meni de qorumağa çalışırdı. Off! Tehlüke helede davam edirdi. Bunu gizlemeye çalışsam bele qorxurdum. Ayaz üçün çox qorxurdum...!
Eve gelib çıxdığımızda Erşadla sağollaşıb binaya doğru irelilemeye başladım. Ah, yene qara kostyumda iki mühafizeçi menzilin girişinde dayanmışdılar. Bu adamları görende istemsizce bedenimi qorxu ele alır. Qezadan başlayaraq yaşadığım her şey bir-bir canlanır gözlerim önünde.
Başımla onlara salam verib menzile daxil oldum. Bu adamlar acıb susuzlamırlar göresen? Evleri yoxdu? Ya da aileleri. Saatlarla sebebsizce ayaq üste dayanırlar. Her neyse. Bu onların işidi. Menede hörmet etmek düşer.
Eve giren kimi isti duş alıb yatağa atdım özümü. Sabah yene uzun ve yorucu gün olacaqdı. Ayazın kaprizlerine sebr etmek dehşetli bir şeydi. Yenede sebr edecekdim. Ne qeder lazımdısa o qeder...
Her yatmamışdan qabaq etdiyim kimi telefonu elime alıb Sendere mesaj gönderdim.
"Her şey yolundadı?". Anındaca cavab geldi.
"Narahat olma buraxdığın kimiyik. Yanımdadı. Qaşlarını çatıb monitora baxır. Seher yüz faiz kiminse heyatı bitecek". Gülümsedim. Xarici görünüşce ne qeder oxşayırlarsa, xasiyyetce en az o qeder ziddiler bir-birlerine.
Sevdiyim adamın yaxşı olmasının verdiyi rahatlıqla başımı yastığa qoyub özümü yuxunun qollarına buraxdım.
* * *
Yatıb

<< 1 ... 63 64 [65] 66 67 ... 181 >>