Celd ayağa qalxdım. Zibil! Vaxt nece tez keçmişdi bele? Üzüme çaşqınlıqla baxan Emire çevrildim.
"Ayaz çıxıb. Men gedim" - deyince yeniden üz cizgileri sertleşdi.
Otaqdan çıxacağım zaman - "Özünü unutma" - deye seslendi arxamca. Cavab olaraq dodaqlarımı qıvırdım süni terzde. Ayazın yanında her şeyi unudarken nece mümkün olacaqdısa artıq bu.
Otaqdan çıxıb beynimde menden icazesiz dolaşan qeribe düşünceler altında pillekenlere doğru irelilemeye başladım. Ayazla bizim körpemiz olsaydı nece olardı, göresen. O da bele heyecanlanardı? O da bele severdi? Ayazın kobud elleri arasında etrafa gülüş saçan körpe qeyri-ixtiyari gözlerim önünde canlanınca qeribe heyecan yarandı içimde. Göresen qız uşağın daha çox sevir, yoxsa oğlan?
Çıxış qapısında gözleyen iki qardaşa yaxınlaşdım.
"Neye gülürsen, gözellik?" - deye Sender dillenib göz vurdu. Gülümseyirdim?! Heç anlamamışdım. Ayaz qaşlarını çatmış üzüme baxırdı elece. Bilirdim, ne qeder gizletmek istese de ona da maraqlı idi.
Çiyinlerimi çekdim - "Heç" - deyib arxamda çaşqınlıq dolu iki adam qoyaraq üzümdeki bic gülüşle çıxış qapısına doğru addımlamağa başladım. Oh, partla, Ayaz!
* * *
Bir hefteni daha geride qoymuşduq. Ayaz rahat geze bilse de sol qolu üçün hemin şeyi deye bilmirdim. Fizioterapiyadan cavab almadığımız her gün Ayaz daha da aramıza mesafe qoyurdu. Artıq, heqiqeten, yorulduğumu hiss edirdim. Gücüm qalmamışdı direnmeye. Menim susub sebr etdiyim her gün aramızda hördüyü divar daha da ucalırdı. Artıq bu dayanılmaz veziyyet alırdı. Biz artıq bir-birimizle danışmağı unutmuşduq. Ne baş verirdi aramızda anlamırdım ki. Sanki o qezadan evvel bir-birini itirmeye qorxan iki adam yox idi. Kim kesmişdi bizim sesimizi?
Alçaq sesde qoyduğum televizoru söndürüb ayağa qalxdım. Daha besdi. Danışacaqdım onunla. Pillekenle yuxarı qalxıb Ayazın otağına doğru ireliledim. Derinden nefes alıb elimi qapının desteyine atdım. Qapı açılan kimi içeri doğru atdığım ilk addımda gördüyüm menzere ile dayanmalı oldum. Ayaz arxası

<< 1 ... 67 68 [69] 70 71 ... 181 >>